We zijn weer terug, de reis is historie

Beste lezers en reisgenoten,

We zijn weer behouden thuisgekomen na een geweldige reis naar Hillcrest Aids Centre in Zuid Afrika, het land van de regenboog. Wat hebben we het goed gehad, wat hebben we vele hartelijke gastvrije mooie mensen ontmoet.
Van het begin af aan waren we een groep waar respect, openheid, warmte en veiligheid kernbegrippen waren. Er was tijd voor elkaar, voor er zijn voor elkaar, voor meditatie, voor ons werk, voor het delen van de vele indrukken en zeker ook voor humor als rode draad van genieten.
We genoten ook van het eten waar we regelmatig rode kroten salade en peen tegenkwamen.
Een jaar geleden begonnen we en hebben vele gemeenteleden zich van harte ingezet om tot een prachtig klinkend resultaat te komen. Dat is geweldig gelukt en van die gezamenlijke inzet hebben we in geuren en kleuren verteld. Zo werden we als groep gedragen door jullie als leden van de Protestantse kerk van Oost Souburg.
De auto als geschenk van de gemeente voor het thuiszorgprogramma van de Respite Unit,  met steun van Wilde Ganzen ook, hebben we zien komen en feestelijk mogen aanbieden.
De reis was fijn en we hebben in drie weken alle soorten weer ervaren, van 13 tot 30 graden C.
Genoten hebben we van het prachtige werk van Hillcrest Aids Centre. Dag in dag uit zet men zich in op basis van onvoorwaardelijke liefde voor de mensen in de knel die op hun weg komen. In mensen geloven en hen weer in hun kracht zetten, dat hebben we gezien en gevoeld in dit prachtige centrum in het midden van het stadje Hillcrest en zo dichtbij de arme Vallei van Duizend Heuvels waar de mensen wonen waar men zich voor inzet. Vele mensen (30% van de bevolking) leven daar met het HIV virus. Dat virus uitbannen is het grote doel van Hillcrest Aids Centre en ze benaderen daarvoor via scholen meer dan duizend kinderen in de hoogste klassen van lageren scholen. We mochten zo'n les meemaken en waren diep onder indruk. Rijke ervaringen deden we zo op net als in de Respite Unit, bij de werkplaats van het economische programma, in het kinderprogramma, bij de grannies, in de mooie tuin en bij onze werkzaamheden. Jaco, Celina en Lies realiseerden samen met John een geweldig mooi dakje op de herinneringsmuur voor overleden patiënten. Een muur die zo waardig beschermd wordt tegen regen, zon, wind en aanslag. Ook het bankje bij de muur werd compleet vernieuwd en voorzien van vernis en een blinkend wit onderstel door Els.
De tweede hands winkel kreeg een complete opknapbeurt door Els, Monique en Rina en de tweede hands kleding container werd volledig ingericht met planken en tafel. Iedereen werkte mee, iedereen was hartelijk. De kunst van echt leven verstaan de mensen van Hillcrest Aids Centre. We genoten zo en voelden de waardering en de verbondenheid ook vanuit ons geloof. Heel bijzonder en aangrijpend was de rit van Rina en Els naar het strand als laatste wens van de zestienjarige Ayanda. Afgelopen dinsdag is de jongen overleden, maar de zee heeft hij nog mogen zien.
In onze avondmomenten bespraken en verwerkten we dit door elkaars gevoelens hierover te delen, te bidden en te zingen. Goede rustmomenten waren dat in een intens programma.
We sloten af met een fijne vakantieweek waarin we mooie natuur en mooie plaatsen bezochten in dit prachtige land. Schrijnend waren de plaatsen van armoede die we onderweg zagen.  Zuid Afrika een prachtig land maar de verdeling tussen arm en rijk moet nog steeds beter. Ons bezoek aan Soweto maakte dat weer eens duidelijk.
Graag wil ik tenslotte iedereen bedanken voor de teamgeest, voor de aandacht voor elkaar, voor de inzet in de voorbereiding en voor het mogelijk maken van deze reis. Speciale dank voor de initiatiefnemers Corrie, Annemarie en Eeuwout die het zaad voor de reis zaaiden en zich zo inzetten om het geheel mogelijk te maken, direct gesteund ook door de leden van de ZWO commissie en de kerkenraad. Ook Celina veel dank voor haar meegaan als jongere in deze groep en voor haar prachtig en krachtig verzorgen van de blog die massaal en regelmatig gelezen werd,
Uit de grond van mijn hart dank ik iedereen voor het vertrouwen in me om deze reis te mogen leiden en Eeuwout voor dit samen met me doen met name voor de warme pastorale onderdelen. Onze gesprekken waren inspirerend, zo waardevol. Fijn om elkaar zo in vriendschap te hebben mogen ervaren. Rauw en hard was het om Corrie en Annemarie deze reis te hebben moeten missen.
In hoop en gebed waren ze bij ons.
Bedankt lieve mensen, wat een voorrecht was het om deze reis vanuit Oost Souburg jullie reisleider te hebben mogen zijn. Laten we Hillcrest Aids Centre in ons hart houden. Syabonga!!!
Lieve groeten van Aad en graag tot ziens.

De laatste dagen

Op het moment van schrijven zit ik thuis. Net ben ik naar de kerk geweest en zag ik beelden van onze reis via de beamer langskomen. In de laatste dagen waren er nog enkele bijzondere en spectaculaire momenten. Zoals in het Pilanes National Park, waar we donderdag de hele dag waren. Al toen we het park inreden zagen we neushoorns en giraffen, gevolgd door jakhalzen, impala's, olifanten, vogelsoorten, kwartels, zebra's, gnoes, wrattenzwijnen. In de middag, toen we naar de uitgang reden, was er een geweldig slotakkoord. We hoorden al dat er leeuwen te zien zouden zijn. Op weg er naar toe werden we plotseling geconfronteerd met een olifantbul op de weg, die langzaam op ons toe liep.  De chauffeur van de auto voor ons werd blijkbaar bang, want toen de olifant naast de auto stond, gaf deze gas. De olifant schrok ervan en sprong opzij en raakte vervolgens geïrriteerd. Hij bleef onze richting uitlopen. Onze chauffeur (overigens een bekwame rijder met inmiddels vele boeiende verhalen) ging langzaam en rustig achteruit. Uiteindelijk ging de olifant de weg af. We reden door en kwamen in een fascinerend schouwspel terecht. In een oogopslag zagen we gedurende een klein half uur het volgende. Drie nijlpaarden lagen uitgezakt totaal bewegingloos op een strandje. Even verderop stonden twee neushoorns, een moeder met haar forse jong. Daarom heen lagen verspreid zo'n vijf, zes leeuwen. Die probeerden een strategie uit om het jong te pakken. Het jong was niet bang en deed een uitval naar een van de leeuwinnen. Uiteindelijk dropen de leeuwen af. En wij gingen onder de indruk naar de uitgang.

De laatste dag brachten we een bezoek aan de township Soweto, een miljoenenstad bij Johannesburg. We bezochten het Apartheidsmuseum met een tentoonstelling over het leven van Nelson Mandela. Een kort bezoek aan de grote rooms-katholieke Regina Mundikerk volgde. Deze kerk midden in Soweto heeft een zeer belangrijke rol gespeeld in de strijd tegen de apartheid. In 1976, tijdens studendenopstanden om beter onderwijs, vluchtten vele studenten naar deze kerk. Later, na de apartheid, zetelde hier de waarheids- en vezoeningscommissie onder leiding van Desmond Tutu. Belangrijke gasten werden hier later verwelkomd: Nelson Mandela, Desmond Tutu, Bill en Hillary Clinton, Jesse Jackson... Voor zover de tijd het toeliet heb ik nog even acher in de kerk gestaan en de geschiedenis van deze kerk op me in laten werken. De hoop die levend gehouden werd in een tijd van wanhoop. De weg naar verzoening in een verscheurd land.

Op 16 juni 1976 werd de 13-jarige schooljongen Hector Pieterson door de politie doodgeschoten. Er werd een wereldberoemde foto van gemaakt. Hector Pieterson bleek ongewild een keerpunt in de strijd tegen de apartheid te worden. De verwontwaardiging was wereldwijd. We reden nog even naar het naar hem genoemde museum, maar de energie was op en de tijd te beperkt.

De terugreis volgde. Op het nippertje haalden we de aansluiting in München. Om twaalf uur 's middags was ik weer thuis en werd ik door Jorine verwelkomd.

Een geweldige reis ligt nu achter ons. Een reis die we met z'n tienen hadden moeten maken, maar we gingen met z'n achten. Een reis waarin veel gedaan is en waarin we onze gemeente hebben gerepresenteerd. Een reis waarin we hebben kennisgemaakt met een geweldige instelling en een bijzonder land. En waarin we enkele voetstappen hebben achtergelaten.

Eeuwout

Op weg naar Pilanesberg National Park

Vanmorgen weer vroeg vertrokken, met bestemming het Modizen Guesthouse bij het Pilanes National Park. Net deden we Pilgrim’s Rest aan, een nationaal monument. Oorspronkelijk was dit een gouddelversstadje. Een aantal huizen zijn in oorspronkelijke staat herbouwd. Volendam in Zuid-Afrika. Meer indruk op mij maakten de twee bezienswaardigheden gisteren aan het eind van de dag, vlak voor aankomst in Graskop.

Een van de grootste canyons ter wereld - alleen de Grand Canyon in Amerika is groter - is de Blyden River Canyon. In een geologische tijd van ongetwijfeld miljoenen jaren heeft de rivier de Blyde (die toen uiteraard die naam niet had) een reusachtige kloof uitgeslepen. Op het snijpunt met een andere rivier, de Treur, hebben krachtige rivierkolken vreemde ronde gaten in de rotsen uitgeslepen. Die gigantische gaten worden de Bourke’s Potholes genoemd. Gaten in het wegdek zijn ook potholes, dus is het een soort verticaal Belgisch wegdek in een veelvoudig kwadraat. Geen idee of je dat zo kunt zeggen, wiskunde was niet mijn sterkste vak. Ik ben me bezig gaan houden met wat niet logisch is en te berekenen en ben theologie gaan studeren. Met de groep dwaalde ik er rond, lopend over bruggen, springend van rots tot rots. Op rotsen voel ik me thuis als een vis in het water, al is dit een wat merkwaardige vergelijking. Ik voel er dezelfde fascinatie als bij oerbeesten als nijlpaarden en krokodillen. Het is alsof God eigenhandig bergen gespitst heeft als een eerste stap om de aarde bewoonbaar te maken. Honderden schoolkinderen krioelden er rond, en een aantal wilde vooral Celina even aanraken, een frêle vredige gestalte temidden van dit oergeweld.

Bewoners van Zuid-Afrika en Swazi-land zien overal de sporen van God. In Pinetown bij Durban reden we voorbij een kapper: ‘God’s first professional hair salon’. Je vraagt je af met welk kapsel mensen naar buiten komen. In Swaziland kwam een busje voorbij rijden met de fraaie tekst: ‘God is our source’. Wekt het dan verbazing dat de streek duidelijk groener is dan de rest van het land? En vlak voor Graskop was er een cafe met de uitdagende naam: ‘God’s window cafe’. Als je al even het idee hebt, dat God hier huiselijk een kopje koffie drinkt, dan word je wel op andere gedachten gebracht door een fantastisch uitzichtpunt, tussen Bourke’s Potholes en Graskop in: God’s Window. Je kunt hier drie etages hoog klimmen. Op uitstekende punten kijk je tussen de bomen door als door een venster. Gods venster. Je kunt ver het land inkijken. Zou God zo tijdens de eerste scheppingsdagen het land hebben ingekeken dat door zijn eigen woord was ontstaan? Misschien dat God zag dat het goed was, maar nog niet helemaal af. Hij maakte ruimte voor ons mensen. Het begin van een fantastische en tegelijkertijd ingewikkelde en gecompliceerde geschiedenis. Mensen kunnen niet met en niet zonder God. Al hebben Zuid-Afrikanen hier minder moeite mee. Zij zien God overal. ‘God loves you and so do we’, stond er op borden in Hillcrest langs de weg. Ik ben benieuwd wat ik nog meer aan God tegenkom.

Eeuwout