Een enerverende dag

Vrijdag 11 augustus

Het is weer een prachtige dag met weer ongeveer 30 graden.
Lies en ik maken de omgekeerde spirituele wandeling op het Vuleka Centrum.
We zien o,a, een babanenbos(je) en maken even een foto.
Na weer een heerlijk ontbijt vertrekken we met het busje naar het Hillcrest Centre.
Monique, Els en Rina gaan verder met het reorganiseren in de White Elphant.
De laatste loodjes en dan ziet de winkel er weer prachtig opgeruimd uit.
Ongelooflijk wat hebben we een ruimte gecreëerd. Onze "baas"Helger is vreselijk blij en bedankt ons hartelijk.
Jacco, Lies en Celina gaan verder met de memory wall, er wordt volop geschilderd, jammer dat de verf snel op raakt, maar geen probleem, binnen de kortste keren staat er een nieuwe grote bus verf voor hun neus.
Het is lunchtijd, dus moeten ze ermee stoppen. Hopelijk kunnen ze het a.s. maandag verder af maken.
Na de lunch gaan we op weg voor een bezoek aan het kinderprogramma in de vallei waar we hartelijk worden ontvangen.
Hier zal Els wat meer over vertellen.

Rina

Na de fantastische lunch met wraps, vertrekken we naar de vallei om kennis te maken met een stukje preventie vanuit HACT: jongeren bewust maken van de gevaren van hiv/aids.
De jongeren die daar komen zijn tussen de 12 en 17 jaar  en hebben allemaal een bijzondere thuissituatie: geen ouders, 1 ouder, hiv besmet. Ze komen 1 x in de week op vrijdag na schooltijd lopend naar deze "bso"(ze wonen in een straal van max 4 km verwijderd), die onder leiding staat van van een veldwerkster + assistente. Aan de andere kant van de vallei bevindt zich een parallelgroep op dezelfde dag.
Er is ook een preventieproject voor jongere kinderen die dat op hun eigen school volgen.
In de hele vallei wonen duizenden kinderen. HACT bereikt hiervan een paar honderd kinderen in 2 communities.
De leidster begint met ontspanning, en lied en gebed; daarna is er soort stoelendans, waarbij degene die in het midden zit zegt wat de anderen moeten doen: degenen met blauwe schoenen, witte sokken, neus enz  moeten wisselen. Daarna loopt iedereen in de cirkel achter elkaar en als de leidster een getal roept, ga je met dat aantal personen bij elkaar staan.De afvallers gaan in het midden staan.
Er wordt brood, fruit een zakje snacks en drinken uitgedeeld en daarna wordt er een preventiespel gespeeld, waarbij ze spelenderwijs leren hoe je hivbesmetting kunt voorkomen.
Er wordt een A4tje meegegeven om thuis te bestuderen, maar dat blijkt voor hen veel te moeilijk.
Als afsluiting wordt er heel uitbundig gedanst, gezongen en geklapt, waar wij ook allemaal aan mee doen.

Els

Van handwerkman naar kunstenaar

Vanmiddag sprak ik met Francis Ngaeje, een man van 43 jaar. Hij zat te werken in zijn cabine op het centrum. Francis is een begenadigde kunstenaar en handwerkman. Hij maakt de meest uiteenlopende dingen van diverse gerecycelde materialen: glazen,  bloemen, schilderijen, tassen, speelgoed. Hij heeft er een buitengewoon plezier in creatief te werken en te denken. Zijn geest is scherp. Hij werkt sinds vijf jaar bij Woza Moya. Terwijl ik bij hem zit in de cabine - een leerling zit ingespannen naast me te werken - vertelt hij me zijn verhaal.

'In 1996 begon ik te werken met gerecycelde materialen voor een crèche. Dat was in een buitenwijk van Durban. Ik kwam in contact met een zekere Jonathan, die iets in me begon te zien. Hij vroeg me of ik zijn assistent wilde worden in een bedrijfje. Dat kwam echter niet goed van de grond. We gingen verschillende wegen. Ik raakte in een moeilijke periode. Ik scheidde van mijn vrouw en mijn dochtertje bleef bij haar. Het was een moeilijke periode. Om aan geld te komen doe je dan verschillende dingen. Vrienden vingen me op, na jaren probeerde ik weer contact te krijgen met Jonathan. Die bleek in Johannesburg te wonen. Hij kwam naar me toe in Durban en introduceerde me bij Paula Thomson, de manager van Woza Moya, de handwerkshop van het Hillcrest Aids Centre. Zij  zag iets in me en gaf me de kans om mijn talenten te ontwikkelen. Er was nog niet zoiets als een recycleproject en zij gaf mij de kans om dit te ontwikkelen. Ik werk hier met veel plezier. Deze plaats is mijn thuis. Meer mijn thuis dan mijn eigen thuis. Ik heb het hier beter dan in mijn eigen familie. Je kunt hier naar toe komen met een glimlach. Mensen vragen naar je, je kunt je problemen met elkaar delen.'

'Waar ik van droom: dat mijn dochter van inmiddels 22 haar universitaire opleiding kan beginnen en afronden. Het is moeilijk om dat te financieren. En waar ik voor mezelf van droom: dat ik hier kan blijven en verdere kansen kan krijgen om mijn werk verder te brengen. Nu gaat dat onder de vlag van  Woza Moya, maar misschien lukt het later om iets voor mezelf te doen. Ik heb geen haast. Het gaat me niet om geld. Het gaat me om het plezier, de vreugde, in het werk. Om uit iets nutteloos iets moois te maken. Ik kijk met nieuwsgierige ogen rond en zie veel schoonheid.'

'Je vraagt me naar compassie, wat compassie is. Voor mij heeft dat te maken met deze plaats: een plaats van liefde en hoop. Zonder liefde is het leven geen leven. Liefde is het woord dat van  alle andere woorden het meest belangrijke is. Ik ben religieus. Ik geloof dat God mensen naar zijn beeld maakte. En daarmee wordt niet bedoeld dat we lichamelijk op God lijken, maar dat we wat liefde betreft op God lijken.'

Ik vertelde hem dat volgens mij God heel veelkleurig moet zijn, omdat er mensen met diverse kleuren, culturen, geaardheden zijn. Als mensen zo veelkleurig zijn, is God dat ook, want we zijn immers naar zijn beeld geschapen. Francis moest erom lachen. Ik heb bewondering voor mensen als Francis. Zijn levensvreugde werkt aanstekelijk. Dat hij uit afgedankte spullen iets creatiefs, iets kunstzinnigs weet te scheppen vind ik prachtig. En hij weet met verve te filosoferen over het leven en over God. Een mooi mens.

Eeuwout