Mijn werkweek

Vorige week vrijdag was het bouwen van het afdak klaar. Op het eind van die morgen zijn Jaco en ik begonnen om de balken in de grondverf te zetten.
Na het bezoek maandagmorgen aan de Primary School St. Leo wilden Monique en ik 's middags verder gaan met schilderen. De bus verf en kwasten waren vrijdag heel goed opgeborgen. We hebben wel een half uur staan wachten. Ha, daar kwam Sia met de spullen aan. Het was inmiddels al na tweeën. Nog een koffiepauze en de taxichauffeur Linda stond om 16:00 uur met het busje bij de ingang om ons terug te brengen naar ons verblijf op het Vuleka Center. Ik dacht toen: "Vandaag weinig gedaan, hoe zal het morgen gaan?"

Dinsdagmorgen waren we al iets voor 9:00 uur op het Hillcrest Aids Centre. "Yes, we kunnen lekker snel beginnen", dacht ik. Maar nee hoor, de sleuteloverdracht van de auto moest plaatsvinden. Wij maar wachten........de sleutels waren kwijt. Uiteindelijk zijn de sleutels gevonden in één of andere bureaula en werden ze door Eeuwout overhandigd aan Rita, hoofd van het thuiszorgprogramma.
Van dit heuglijke moment zijn uiteraard veel foto's gemaakt.
Daarna weer een poos op verf en kwasten moeten wachten, een koffiepauze en de ochtend was weer omgevlogen. Het afdak hadden Monique en ik inmiddels wel voor de tweede keer gegrond. Na de lunch hebben we de houten balken geschuurd. Celina heeft me daarbij geholpen. Ze zat boven op de muur en schuurde de balken rondom haar. Zelf hing ik af en toe als een aap met één arm om een balk heen, mijn voeten op een gammel trapje, schuurpapier in de andere hand en schuren maar!

Tegenover de Memorywall staat een bankje waarvan het hout helemaal verweerd was en een lat gebroken. We besloten de houten latten te vernieuwen. Met ringsleuteltje 10 en een schroevendraaier heeft Rina het bankje gedemonteerd.

Toen deze klussen geklaard waren, was het bijna tijd om te vertrekken. Het was een heerlijke zonnige dag, 28 graden.Ik heb genoten van het lekkere werk en het zonnige weer. Verschillende patiënten van de Respite Unit zaten ook buiten te genieten van het mooie weer. Ik hoorde dat ze plezier hadden met elkaar. Het deed mij goed om te merken dat er ondanks alle zorgen ook nog gelachen wordt.

Ik besloot die dag om maar eens zelf de kwasten, de verf en andere spullen op te ruimen. Ik heb ze bij Francis in zijn atelier binnen gezet, zodat ik de volgende dag meteen zou kunnen beginnen.

Woensdagmorgen arriveerden we weer om 9:00 uur bij het HACT. De verf en de rest opgehaald bij Francis en ik kon meteen aan de slag. Maar nee hoor, dit ging niet door. De sleuteloverdracht van de auto moest over. Er was iets mis gegaan met de foto's. Dus stonden we weer met zijn allen te poseren bij de auto.

Daarna snel aan de slag gegaan met het aflakken van het afdakje. Omdat er slecht weer werd voorspeld, nam ik een korte koffie- en middagpauze. Daardoor was ik om 15:00 uur klaar.
Net op tijd voor het ging regenen.

Intussen hadden Monique en Jaco 54 tegeltjes op de Memorywall geplakt.

Vandaag is een deel van het dak er op gelegd en is het gerenoveerde bankje teruggeplaatst tegenover de Memorywall. Dit geeft mij een zeer tevreden gevoel! Fijn dat ik hieraan mijn bijdrage heb kunnen leveren.

Hartelijke groet!
Lies

De laatste puntjes op de i.

Vandaag gaan we de laatste klussen afronden. Jaco en Monique gaan met assistentie van John en Sia het dakje boven de memorywall afmaken, terwijl Rina, Els en Celina het bankje op zijn oorspronkelijke plek weer in elkaar zetten en aflakken. Lies heeft al zo vaak een kwast in haar handen gehad, dat ze geen verf meer kan zien. Ze stort zich dan ook vol overgave op het onkruid in de tuin tegenover the White Elephant; af en toe bijgestaan door Rina. Aad en Eeuwout verschijnen met de regelmaat van de klok om alle vorderingen nauwlettend in de gaten te houden.
Tussendoor komen we nog met een aantal medewerkers bij elkaar om afscheid te nemen onder het genot van thee, koffie en taart.
Om 15.00u ruimen we alles op. Het dakje is op een klein stukje na helemaal klaar. John en Sia zullen dat volgende week doen. Als dan ook het bankje droog is, kunnen familieleden daarop in alle rust hun geliefden gedenken. Becky neemt foto's en na nog een laatste winkelbezoek wachten we op het busje.
We mogen terugkijken op 2 mooie, indrukwekkende, enerverende weken en ik denk dat ik niets teveel zeg: we hebben HACT in ons hart gesloten!

Vanmorgen bedachten Aad en Jaco dat hun kapsel aan een nieuwe lengte toe was. Op aanraden van de chauffeur wordt richting de vallei de plaatselijke barbier aangedaan. Er wordt nog geprobeerd Eeuwout over te halen zich ook zo'n kapsel aan te laten meten, maar hij is bang dat Jorine hem dan niet meer herkend. Dus gaat hij de vakantieweek in met het haar bijna voor z'n ogen Hopelijk is dat niet funest voor het zicht op de nijlpaarden!

Vanavond schotelt Aad ons het programma voor. Dat ziet er fantastisch uit. We we hebben er allemaal veel zin in.

Els

Een tweede kans

Vandaag hebben de dames van onze groep het bankje tegenover de Memorial Wall in elkaar gezet en helemaal mooi afgelakt. Het bankje staat nu weer als nieuw tegenover de muur.

Eerder deze week had ik het met John over de symbolische functie van dit bankje.

Een jaar of zes geleden vond hij de beide zijkanten van de bank bij het vuilnis. De planken waren al verdwenen of meegenomen. Hij zag meteen een mooie toepassing, kocht een paar nieuwe plankjes en zette de gerenoveerde bank tegenover de Memorial Wall, zodat nabestaanden even konden zitten, stil zijn en aan hun dierbaren denken. Als iedere nabestaande deze plek jaarlijks één keer bezoekt, dan komen er elke dag gemiddeld meer dan 4 mensen (!)

John gaf aan dat hij het bankje een tweede kans heeft gegeven. De oude rommel (die het geworden was doordat de eigenaar het bij het vuilnis had gezet) was weer een bruikbare bank geworden.

Zo krijgen ook de patiënten in de Respite Unit een tweede kans. Gelukkig verlaten veel patiënten de Respite Unit omdat ze goed reageren op de medicijnen, het gezonde voedsel en de onvoorwaardelijke liefde die ze daar mochten ontvangen.

Vandaag namen we afscheid van de mensen van Hillcrest Aids Centre. Ik ben nog steeds verwonderd over zoveel enthousiasme, opgewektheid en naastenliefde die we hier in de afgelopen twee weken hebben ervaren.