woensdag 16 augustus 2017

De auto

En daar was dan de auto, bestemd voor het bezoekprogramma bij mensen thuis in de Vallei van duizend heuvels. Met deze auto kunnen mensen thuis bezocht worden vanuit de Respite Unit. Hiervoor is gespaard in onze gemeente. Er zijn giften gegeven, amarillesbollen verkocht, wandelingen gemaakt tegen kleine bijdragen, maaltijden georganiseerd, er is geld ingezameld met bloemschikken, er is een talentenavond geweest, jam is verkocht, er was een statiegeldactie, er stond een doos voor koffie- en theegeld in de Ark en de klussendienst heeft veel geld bij elkaar gesprokkeld. Met een aanvullende bijdrage van Wilde ganzen kon deze auto aangeschaft worden.
Eigenlijk was de sleuteloverdracht gisteren al, maar er ging iets mis met de foto's. Daarom werd de korte ceremonie nog een keer uitgevoerd. Wel symbolisch voor dit centrum: alles en iedereen krijgt een tweede kans.  Ik reed de auto met het stuur aan de rechterkant een paar meter terug. Gelukkig ging dat zonder kleerscheuren, je weet maar nooit. Iedereen groepeerde zich rond de auto: enkele mensen van de Respite Unit en onze groep. Namens onze gemeente kon ik de sleutel overhandigen. Hoewel het zo weer voorbij was en iedereen weer aan het werk ging, vond ik dit een bijzonder en mooi moment. En dat juist op een dag dat allerlei klussen tot een afronding komen en we een aantal footprints achterlaten: de opgeruimde White Elephant, het dak boven de Memorial Wall, het plakken van tegeltjes met namen op die gedenkwand, een met planken en tafel ingerichte cabine voor kleding en een bankje. Met daarnaast nog andere bijdragen: assisteren in de Respite Unit, het begeleiden van een jonge patiënt naar de zee bij Durban.

Maar het zit hem niet in al deze mooie bijdragen. Dat merk ik keer op keer als ik mensen interview over compassie. Het werkelijk bijzondere gebeurt als mensen met zorg en liefde omringd worden door andere mensen, vanuit een diepe bewogenheid en vaak vanuit een geloofsinspiratie. Het gebeurt ook als mensen weer krachten in en bij zichzelf ontdekken. Het gebeurt als God in mensen werkt.

De auto is slechts een vehikel dat dat een beetje meer mogelijk maakt.

Eeuwout



Gods liefde dichtbij

De woensdag begint al vroeg voor Rina en mij. We vertrekken om 6.30 uur naar Hillcrest om mee te gaan lopen in de respite unit van Hillcrest Aids Centre. Voorheen heette dit het hospice maar aangezien driekwart van de patiënten herstelt, is respite unit een betere naam.
Bij binnenkomst kom je op een zaal met 19 bedden. Links de mannen, rechts de vrouwen. Om 6.45 uur begint de overdracht van de nachtdienst aan de dagdienst. Met 18 man personeel worden alle bedden langs gelopen en worden de bijzonderheden verteld van afgelopen nacht. Daarna gaan we hand in hand in een kring staan en word er gezongen. Eerst in het Zulu en daarna het Onze Vader in het Engels. Een prachtig moment om mee te maken. Hierna gaat ieder zijn ding doen. Eerst hebben we want rondgekeken. We zijn verbaasd over de oude bedden die er nog staan, niks geen hoog-laag bed maar een bed met hoge spijlen.

Rina is gaan helpen met wassen van een oudere dame. Met een teiltje met water en een lapje en flink wat zeep wordt de mevrouw gewassen. Een hele ervaring, als je dat vanuit de zorg niet gewend bent. In Nederland is het wassen met twee kommen, één voor boven en één voor beneden met washandjes.
Misschien doen wij ook wel veel te moeilijk.

Ikzelf ben Tamhie gaan helpen. Een jonge jongen die van alles doet op het respite unit. Hij maakt de memorybox voor mensen die terminaal zijn, zodat familie een mooie herinnering heeft aan de overledene. Hij doet een soort van fysiotherapie, hij helpt de mensen met bewegen. Hij verzorgt de mensen, hij zorgt voor de elektrische apparaten etc etc. Een jongen met heel veel liefde voor zijn werk.

En wat een mooie en onverwachte dingen kom je op de unit tegen. De jongen waar Els en Rina gisteren over schreven, zat vandaag recht op in bed en er was zowaar weer heel klein beetje hoop. Hij was helder en we hebben er even mee gepraat en een tijdschrift mee gelezen. Op deze unit is God wel heel dichtbij.
We spreken nog jonge vrouw van 25 jaar. Ze lijkt niet ouder dan 14 jaar en is zo mager dat je je niet kan voorstellen dat ze al 2 kinderen heeft gebaard. Ze ligt er al een maand en heeft al die tijd haar kinderen van 6 en 3 jaar niet gezien. Dat kunnen wij ons als moeder zijnde toch niet voorstellen.

Vervolgens gaan Rina en ik naar een meneer in het achterste bed. Het bed moet helemaal gereinigd worden. Dit vanwege een ernstige huidziekte. Het ziet er zo vies uit dat we de man bijna niet durven aanraken. Ook heeft deze man TB zoals 90% van de patiënten. Wij schrokken er van toen we het hoorde. Moet je indenken, in Nederland hoor je er bijna niet meer van. En hier heeft 9 van de 10 patiënten het.

Maar als je denkt dat het een bedrukte sfeer is op de zaal dan heb je het mis. Mensen nog aan toe wat een levendige boel is het daar. En wat is de verzorging van de mensen liefdevol. De medewerkers hebben geen stress en nemen de tijd voor de patiënten. Rina en ik hebben veel respect voor deze unit waar zoveel leed is maar ook zoveel liefde van God rondgaat. Wat hebben we een prachtige ochtend gehad in het respite unit!

Groet, Monique en Rina

Wat een dag weer

De diaconale reis van Oost Souburg naar Hillcrest Aids Centre is en blijft geweldig.
Monique en Jaco