Wat is hun toekomst?

Donderdagmorgen, koffietijd. We zitten op het bankje bij de Witte Olifant, de tweede hands winkel.
Een jonge vrouw komt aangelopen uit de Respite Unit. Een patiënte, dunner dan mager, breekbaar maar nieuwsgierig kijkt naar de spullen die net schoongemaakt en opgevouwen zijn door Rina, Monique, Els en Lies. Ze bekijkt een mutsje van alle kanten en vraagt ons de prijs. We verwijzen haar naar Helgar, de beheerder van de tweede hands winkel. Twee rand zegt hij en ze koopt het.
Ik loop even naar haar toe en stel me voor. 'Hoe is het met je' (how are you?) vraag ik. Goed zegt ze terwijl ik haar magere lichaam zie onder haar roze ochtendjas. Ze heet Precious (Schat), ik denk dat ze 40 kg weegt. Voor wie is het mutsje?, vraag ik haar. Voor mijn dochter, zegt ze. Is ze hier bij je?, vraag ik. Nee ze is bij mijn moeder. Het dochtertje is 2 en half jaar oud. Zou ze HIV positief zijn of HIV negatief? . Dat vraag ik natuurlijk niet, ik ken haar net. Trots laat ze me de kaasschaaf-set zien die ze voor haar moeder heeft gekocht. In de Witte Olifant natuurlijk voor 3 rand.
Ze vindt de verzorging en het verblijf in de Respite Unit goed maar haar ogen kijken zo leeg, ze is zo breekbaar. Nauwelijks 25 jaar schat ik haar, wat is haar toekomst?
Later kom ik Emmanuel tegen zittend in een rolstoel. Een forse man, sportief uiterlijk maar verzwakt door AIDS dat de kracht van zijn spieren aantast. Grote hoed, sterke schouders, witte sportsokken tot de knieën, je gelooft het bijna niet dat hij zo ziek is. Maar hij kan weinig meer. Het tast hem aan, hij levert in en wordt zwakker.
Hij is nu een half jaar in de Respite Unit. Hij is daar tevreden en op zijn manier gelukkig. Het einde wordt zo vertraagd. In de Respite Unit gelooft men in hem en laten ze deze grote beer niet de zieke man zijn maar de beer van de Respite Unit. Hij leeft zo een waardig leven maar wat is zijn toekomst?

Aad

Gemengde gevoelens.........

Dinsdag zijn we begonnen met het bouwen van een afdak boven de Memory Wall. Op deze muur zijn meer dan duizend tegeltjes geplakt met daarop de namen van de mensen die in de Respite Unit zijn overleden. De Respite Unit is gestart als het hospice van Hillcrest Aids Centre, gelukkig is het ook een plek geworden waar zieke mensen herstellen, hoewel er nog steeds mensen liggen in de laatste fase van hun leven. De gedenkmuur staat achter in de tuin van deze Respite Unit. Tegenover de muur staat een bankje, waar mensen even de rust en de stilte kunnen nemen om hun geliefden te gedenken.

Na een Afrikaanse start -die kijken niet op een kwartiertje- konden we een begin maken met de draagconstructie. Vandaag zijn de draagbalken bevestigd waar de dakplaten op komen te liggen.

Sia, Eeuwout, Celina en Jaco

Gelukkig doen we dit werk niet alleen. John, de immer positieve onderhoudsman, de stille Ndu, de wat meer open Sia en de altijd behulpzame assistente Celina :-) klaren wij deze klus.

Het afdak is nodig om te voorkomen dat de muur en de daarop aangebrachte namen beschermd zijn tegen de invloed van weer en wind.

Het was vandaag prachtig weer. Terwijl wij werken aan 'ons' afdakje, zien we dat ook de patiënten van de Respite Unit in de tuin genieten van een mooie dag. Dat roept bij mij gemengde gevoelens op.

Ik sprak dinsdag één van de medewerkers van de Respite Unit. Hij sprak de hoop uit dat dat de Memory Wall nooit vol komt. Dat er een dag komt dat de AIDS epidemie tot stilstand is gebracht.

Van links naar rechts en van rechts naar links

Vandaag zijn we verder gegaan met het schoonmaken en ordenen van het tweede gedeelte van de Witte Olifant, de 'kringloopwinkel' van Hillcrest Aids Center. In het zaaltje naast ons volgt een groep van zo'n 25 vrouwen een  cursus.

Om een beetje ruimte te maken zetten we eerst wat spullen buiten de winkel neer. Zodra we dit doen, stormt de hele klas naar buiten om spullen aan te schaffen waar wij onze neus voor zouden ophalen. Werkelijk de gekste dingen gaan over de toonbank: BH's, bikini's, lappen stof, knuffeldieren, oude schoenen, kinderspeelgoed etc. etc.

Lies, Jaco en Els

Gedurende de opruimdag hebben soms het gevoel dat er wat ruimte ontstaat, maar dan komt er weer een lading nieuwe tweedehands spullen om te verkopen. Kortom, alles gaat van links naar rechts en weer terug.

Voor minder dan een euro koop je hier een zak vol spullen die je eigenlijk hard nodig hebt. Zo voorziet deze 'Winkel van Sinkel' in veel behoeften voor mensen die weinig te besteden hebben, en blij zijn met spullen die wij al lang hadden weggegooid.

Soms vraag ik me af wie er dan werkelijk arm is.

Monique