Grannies aan het werk

Vandaag waren we op bezoek bij een groep grannies. Wat een powervrouwen! We waren allen enorm onder de indruk van hun verhalen. Het gaat niet alleen om wat ze hebben meegemaakt, maar vooral om wat ze nu op deze leeftijd nog voor elkaar krijgen.

Eeuwout, Grannies, Celina, Grannies, Els en Grannie

Zoals al eerder vermeld op dit blog is de ondernemersgeest ver te zoeken bij de mensen in de vallei. De mensen hier willen enkel in loondienst en niet als ondernemer beginnen. In loondienst krijg je de eerste maand meteen loon terwijl bij een onderneming je de eerste periodes vaak nog geen winst maakt en zelfs moet investeren, daar voelen ze niets voor.
De grannies daarentegen wel! Zij pakken het heft in eigen hand en werken hard. Met behulp van het Hillcrest Aids Centre krijgen ze veel voor elkaar. Ze stimuleren elkander om hard te werken om hun doelen te bereiken. Ondertussen heeft de groep waar wij waren een eigen bakkerij opgestart, de eerste van de vallei! Ze proberen zo hard de jongeren mee te krijgen in deze projecten, maar die willen niet. Zij willen vaak meteen geld zien in plaats van investeren. Dit is lastig aangezien er weinig werk is in loondienst. Werkloosheid is een groot probleem en de jongeren hebben geen geld voor verdere scholing na regulier onderwijs. Vandaag was er ook een meisje die naar de universiteit kon met haar leerniveau, maar de kosten waren te hoog.
Ja, het is ook moeilijk voor de jongeren hier, maar hopeloos niet. Er zijn veel mogelijkheden en kansen, maar nu zijn enkel de oude vrouwen van de gemeenschap hiervan gebruik aan het maken. Ik hoop van harte dat deze sterke vrouwen het voorbeeld kunnen zijn voor de jongeren. Ze mogen dan wel oud zijn, maar hun enthousiasme is groot.

Celina

Nationale vrouwendag

Na het heerlijke ontbijt gingen Els, Rina en ik het spirituele pad lopen.

We kwamen langs bananenbomen en dadelpalmen. Een bruggetje over en wij zijn afgeslagen. Ons pad werd steeds moeilijker begaanbaar. We klommen over boomstammetjes en kropen onder overhangende takken door. Is dit het spirituele pad dat Eeuwout eerder deze week had gelopen? We besloten om te keren en terug te gaan.

Els en Rina

Dan ontdekt Rina dat ze haar zonnebril is verloren. Zij en ik lopen het moeilijk begaanbare pad helemaal terug tot het punt waar we omgekeerd waren. Nog steeds geen zonnebril. Dan toch maar weer naar Els. We moesten over een boomstam en wat vlierbessentakken heen stappen en met een stok deed ik deze takken wat opzij en wat lag daar? Rina haar dure zonnebril! Wat was zij blij! Door dit voorval waren we net op tijd voor het vertrek naar de grannies.

Bij het bezoek aan de grannies werden we uitbundig ontvangen met zang, muziek en dans. Hun kleding is bijzonder kleurrijk. We hoorden schrijnende en indrukwekkende verhalen. Wat een spirit hebben deze (over)grootmoeders. Ze leven in enorme armoede en hebben de zorg over hun klein- en achterkleinkinderen. Langzaam kruipen ze uit het diepe dal met behulp van mensen van Hillcrest Aids Centre. Ze zetten samen projecten op via het granniesprogramma. Dit geeft afleiding, ze hebben wat te doen en het geeft hen wat inkomsten. Ze bakken brood en hebben een moestuin. Dit alles voor eigen gebruik en ze verkopen wat ze over hebben. Ook maken ze prachtige sieraden voor zichzelf en verkoop. Hun volgende project is het opstarten van een crèche.

Met een heerlijke uitgebreide maaltijd werd het bezoek afgesloten.

Lies

Compassie

Terwijl de anderen van de groep bezig waren met schoonmaak- en bouwactiviteiten, had ik korte gesprekken met mensen op het HACT over compassie. Wat drijft hen? Wat motiveert en inspireert? Op het kantoor werkte ik de gesprekken uit. Hieronder enkele korte fragmenten:

Julie Holby, voormalige directeur van Hillcrest Aids Centre, nu betrokken als vrijwilligster bij de Respite Unit:
'Ik denk dat God vaak met humor naar ons kijkt en dat Hij ons soms aan de rand van de afgrond duwt om ons vervolgens weer bij de lurven te pakken en ons op weg te zetten. Wat is compassie? Dat is best moeilijk om goed te omschrijven. Je kunt het grijpen en er dan weer naast zitten. Het is grijpbaar en niet grijpbaar. Compassie is voor mij een diep gevoel in jezelf, in je ziel, voor levende wezens, mensen, dieren, eigenlijk de hele aarde.’

Busi, verantwoordelijk voor de inkoop van producten van lokale mensen
'Compassie is uniek, het is dat wat je elders niet kunt krijgen. Het is subtiel, moeilijk te omschrijven. Het geeft je een kans om jezelf te bewijzen. Het heeft te maken met empowerment.'

John Lund, bij HACT betrokken vanaf het begin
'Compassie is voor mij: Gods handen en voeten zijn, en zijn mond. Voor mij betekent dat als Jezus worden, in zijn voetstappen gaan. En dan niet met woorden, maar met daden.'

Pieta, bewaker bij de poort van het centrum
'Ik was doodziek toen ik hier binnen kwam. Nu loop ik hier rond en heb ik een baan. En mensen om me heen die als familie voor me zijn.'

Telkens vertelden deze prachtige mensen mij een deel van hun leven. Toen ik de vraag stelde wanneer zij zelf compassie hebben ervaren in hun leven, emotioneerde dat sommigen. Julie vertelde in tranen hoe de gemeenschap van Hillcrest om haar heen stond toen nog maar enkele maanden geleden haar man plotseling overleed. John vertelde over moeilijke dingen in zijn jeugd en hoe zijn vrouw hem zijn hele leven al nabij is. Het raakt me, deze mensen en deze verhalen. En ik zie God glimlachen en de Geest spelen op deze bijzondere plaats.

Eeuwout

Hillcrest Aids Centre is en blijft bijzonder

Hillcrest Aids Centre is en blijft bijzonder is de titel van dit stukje en het is gewoon zo.
Onze ervaringen met de reizen hier naartoe zijn vrijwel identiek. Bezoekers en meewerkende gasten zoals wij worden geraakt door de inzet, de passie en onvoorwaardelijke liefde die afstraalt van het werk en de mensen hier die samen Hillcrest Aids Centre vormen.
Mensen in hun kracht zetten, daar gaat het om. Geloven in mensen, maar tegelijkertijd die mensen wel volwassen behandelen en afhankelijkheid proberen te vermijden.
De uitreiking van de diploma's aan ruim twintig oma's uit het granny programma voor een cursus opvoeden was een feest van waardigheid en trots. Veel van deze mensen hebben niet eens de lagere school kunnen volgen of slecht Bantoe onderwijs in de tijd van de Apartheid. Nu krijg je een papier met je naam erop met de erkenning wat je kunt, de erkenning dus ook dat je wat kunt.
De blijdschap en dankbaarheid hierover straalde eraf.
Dat is Hillcrest Aids Centre, daarom zijn we hier, daarom mogen we Hillcrest in ons hart dragen.
We zien uit naar de komende dagen. We hebben een fijne groep, waarin ook iedereen meetelt en omgezien wordt naar elkaar.

Aad