Een emotionele ontmoeting

Na het ontbijt vertrekken we weer met het busje. Precies om 8.45u. We hebben onze was ingeleverd. Op het HACT aangekomen worden de plannen gewijzigd. De container is nog niet helemaal klaar, dus kunnen we daar niets beginnen. Dan vraagt Aad of er 1 of 2 mensen mee willen naar Durban. Er is in de respite-unit een 16-jarige jongen die heel erg ziek is. Zijn wens is om nog 1 x de zee te zien en kip met friet en ijs te eten en cola te drinken. Als we hem voor het eerst zien staan met de verpleegkundige, schrikken we ervan. Hij is heel klein en mager en ziet eruit als een 10/11-jarige. Met de verpleegkundige, en een chauffeur gaan we met hem naar het strand van Durban. We tillen hem in de auto en hij zit tussen ons in. Hij praat erg zacht, want hij is behoorlijk verzwakt. Onderweg zien we aan zijn ogen dat hij toch geniet. In Durban aangekomen loopt hij met ondersteuning naar een restaurant, waar hij even op zijn spicey chicken, friet en cola moet wachten. Dat kost hem al zoveel energie, dat hij voorovergebogen met zijn hoofd op zijn armen op tafel ligt. Als hij overeind komt wijst hij naar een stoel waar we hem op zetten. Af en toe neemt hij een slokje cola door een rietje. Als de bestelling komt eet hij met smaak een stukje kip op, met zicht op zee. Hij wijst steeds naar zijn rug. Omdat hij zo'n pijn heeft, leggen we de meegebrachte handdoek achter hem. Al snel blijkt dat hij niet meer met zijn voeten de zee kan voelen, dus draagt de verpleegkundige hem naar de auto. Tijdens de terugreis hangt hij uitgeput tegen haar aan. Terug bij HACT legt Els hem op bed.

We weten zeker dat hij heeft genoten en zijn dankbaar dat we dit voor hem hebben kunnen doen. Voor ons was dit een kleine moeite met veel impact.

Rina en Els

"Hello, how are you?"

Je wordt er soms gek van, want iedereen die je tegenkomt zegt het. "Hello, how are you?" Hoe gaat het met je? Aardig op zich, maar vaak overdreven. Mensen die je nog nooit hebt gezien en na de begroeting ook niet meer zal zien, het gebeurt. Op deze momenten kan je enkel met hen meedoen en vanbinnen zuchten.
De mensen hier hebben meer gewoontes die afwijken van de onze. Alle Zulu mensen hebben een naam die in hun eigen taal iets betekent. Zo heet de man die met ons mee klust Sia, dat betekent dankjewel. Je kan dus Sia Sia zeggen in het Zulu tegen hem. In het Nederlands klinkt dat niet: Compleet, Liefde, Dankjewel, Geschenk. Het zijn allemaal potentiële namen.
Bijzondere taal, Zulu. Het Zuid-Afrikaans is ook leuk, zo hoorde we dat ze tegen een scooter brompony zeggen. Het Zeeuws spant natuurlijk de kroon, dat is de taal die ik het beste leer hier in Zuid-Afrika. Met een groep Zeeuwen is dat niet heel gek natuurlijk. "Kiek, een kacheltje op den diek" en andere random kreten. Een kacheltje is dus een veulen ben ik achtergekomen. Mijn tablet noemen ze een frieftegel, frief als in wrijven als in swypen en tegel vanwege de vorm. Het is een leerzame reis voor mij.
Ik leer hier niet alleen Zeeuws, maar ook dat ik niet kan dansen. Alle Zulu mensen kunnen dansen en zingen. Vrouwen gooien hun been in de lucht en zijn ontzettend lenig. Ze zingen en dansen met passie voor iedere bezoeker. Ik kan me niet herinneren dat ik op de basisschool ooit heb moeten dansen voor willekeurige bezoekers. Wij Zeeuwen: doe maar normaal, dan doe je gek genoeg. Misschien is dat maar goed ook, want ritme en swingende heupen zitten niet in onze genen.
De Zulu mensen hebben helaas ook gewoontes die ik helemaal niets vind. De positie van de vrouw is naar westerse standaarden belabberd. Er wordt nog steeds geld betaald aan de familie van de vrouw bij een huwelijk en als de vrouw uit huis wil om op visite gaan moet ze dat vragen.
De Zulu cultuur is mooi, maar er zijn een heleboel ouderwetse opvattingen die veel problemen tot gevolg hebben.

Celina