Mijn hippovrienden

Kan deze dag nog overtroffen worden? Een lang gekoesterde wens is in vervulling gegaan. Ik probeerde me beheerst te gedragen, en aanvankelijk was er nog niets te aan mij te merken, maar gaandeweg overmanden de emoties mij. Daar waren ze dan: mijn Hippo vrienden. We waren vanmorgen vroeg vertrokken van Vuleka bij Hillcrest en halverwege de dag arriveerden we in St Lucia aan de Indische oceaan. Mijn hart sloeg al een paar keer over toen ik een bord zag met ‘Beware of the Hippo’s’, overstekende nijlpaarden. 

Eerst maakten we nog een wandeling over het strand. De woeste branding beukte op de kustlijn en soms schoten de uitlopers van golven over het strand. Een ervan greep Monique die vrijwel helemaal kopje onder ging. Jaco schoot haar als een stoere Zulukrijger te hulp. Onze zwarte buschauffeur met de welklinkende naam Hendrik bracht ons naar het hoogtepunt van deze vakantieweek,en dat al helemaal direct aan het begin: het estuarium St Lucia, een uitmonding van zes rivieren in een watergebied, waarbij zoet water zich vermengt met het water van de zee tot brak water. Na even wachten stapten we op een kleine boot. Aan de overkant van de rivier zagen we al de eerste nijlpaarden hun kop boven water steken. Tranen van vreugde rolden over mijn wangen. Ik deed alsof het van de wind kwam.

Onze gids was Tracy, een natuurvrouw. Ze had dierenarts willen worden, maar ze werkte nu al jaren als kenner en gids van het estuarium. Een pastor had haar een keer op de boot verteld dat dit haar nieuwe roeping was: te vertellen over dit natuurgebied. Zo kwam ze op voor de dieren en de natuur. En dat deed ze met liefde en passie, eenzelfde passie als ik ben tegengekomen in een andere vorm bij mensen op het Hillcrest Aids Centrum. Terwijl ze ons voer langs verschillende kuddes Hippo’s, ieder met hun eigen territorium, vertelde zij met aanstekelijk enthousiasme over het leven van deze gigantische oerbeesten. Eigenlijk zijn ze bang voor de hen omringende natuur en klitten ze op en over elkaar, en tegelijkertijd kunnen ze enorm humeurig en agressief zijn. Ze kunnen elkaar met hun grote bekken gevuld met lange tanden diep verwonden. Gezellige beesten zijn het niet.

Maar ik hou al jaren van ze. ‘I love you, guys’’, riep ik in een onbewaakt ogenblik over het water. Zag ik een van de hippo’s naar mij kijken? Tracy maakte op een gegeven moment zelfs een bijbelse vergelijking. Nijlpaarden lopen op laag water en dan lijkt het soms net dat ze op het water lopen, net als Jezus deed. Ik dacht aan Job 40 waarin God zelf het nijlpaard ten tonele voert. Een loflied op Hippo. 

Ik kon mij niet meer inhouden. Wat een schoonheid, wat een brute kracht, wat een bonk vet en spieren! Alles wat ik niet heb… Ogenschijnlijk lomp is het nijlpaard van een gracieuze souplesse. Met zo’n 20 km. per uur rent hij over de rivierbodem en op land haalt hij zelfs de 60 km. per uur. Zijn bek kan hij opensperren als geen andere creatuur. Gapen wordt door hippo verheven tot een kunstvorm. En de wijze waarop nijlpaardjongen op de rug van hun moeder liggen is een spirituele les in gedragen worden.

Heb ik eerder in deze reis al een poging tot dansen gemaakt, nu kon ik nauwelijks een dans van vreugde bedwingen. Toen we eindelijk van de boot af gingen, stond er een prachtige volledige regenboog langs de hemel. Alsof God glimlachte om het woeste beest met zijn kleine oortjes en staartje. Met verliefde blikken nam ik afscheid van deze mooie beesten. Als mijn vriendin maar niet jaloers wordt….

Eeuwout