Bij binnenkomst kom je op een zaal met 19 bedden. Links de mannen, rechts de vrouwen. Om 6.45 uur begint de overdracht van de nachtdienst aan de dagdienst. Met 18 man personeel worden alle bedden langs gelopen en worden de bijzonderheden verteld van afgelopen nacht. Daarna gaan we hand in hand in een kring staan en word er gezongen. Eerst in het Zulu en daarna het Onze Vader in het Engels. Een prachtig moment om mee te maken. Hierna gaat ieder zijn ding doen. Eerst hebben we want rondgekeken. We zijn verbaasd over de oude bedden die er nog staan, niks geen hoog-laag bed maar een bed met hoge spijlen.
Rina is gaan helpen met wassen van een oudere dame. Met een teiltje met water en een lapje en flink wat zeep wordt de mevrouw gewassen. Een hele ervaring, als je dat vanuit de zorg niet gewend bent. In Nederland is het wassen met twee kommen, één voor boven en één voor beneden met washandjes.
Misschien doen wij ook wel veel te moeilijk.
Ikzelf ben Tamhie gaan helpen. Een jonge jongen die van alles doet op het respite unit. Hij maakt de memorybox voor mensen die terminaal zijn, zodat familie een mooie herinnering heeft aan de overledene. Hij doet een soort van fysiotherapie, hij helpt de mensen met bewegen. Hij verzorgt de mensen, hij zorgt voor de elektrische apparaten etc etc. Een jongen met heel veel liefde voor zijn werk.
En wat een mooie en onverwachte dingen kom je op de unit tegen. De jongen waar Els en Rina gisteren over schreven, zat vandaag recht op in bed en er was zowaar weer heel klein beetje hoop. Hij was helder en we hebben er even mee gepraat en een tijdschrift mee gelezen. Op deze unit is God wel heel dichtbij.
We spreken nog jonge vrouw van 25 jaar. Ze lijkt niet ouder dan 14 jaar en is zo mager dat je je niet kan voorstellen dat ze al 2 kinderen heeft gebaard. Ze ligt er al een maand en heeft al die tijd haar kinderen van 6 en 3 jaar niet gezien. Dat kunnen wij ons als moeder zijnde toch niet voorstellen.
Vervolgens gaan Rina en ik naar een meneer in het achterste bed. Het bed moet helemaal gereinigd worden. Dit vanwege een ernstige huidziekte. Het ziet er zo vies uit dat we de man bijna niet durven aanraken. Ook heeft deze man TB zoals 90% van de patiënten. Wij schrokken er van toen we het hoorde. Moet je indenken, in Nederland hoor je er bijna niet meer van. En hier heeft 9 van de 10 patiënten het.
Maar als je denkt dat het een bedrukte sfeer is op de zaal dan heb je het mis. Mensen nog aan toe wat een levendige boel is het daar. En wat is de verzorging van de mensen liefdevol. De medewerkers hebben geen stress en nemen de tijd voor de patiënten. Rina en ik hebben veel respect voor deze unit waar zoveel leed is maar ook zoveel liefde van God rondgaat. Wat hebben we een prachtige ochtend gehad in het respite unit!
Groet, Monique en Rina
Geen opmerkingen:
Een reactie posten