De reis begon voor ons op zaterdagmorgen om 9.00 uur. Els, Lies, Celina, Jaco, Monique, Rina en ik verzamelden ons voor de toren van de kerk. We werden uitgezwaaid door Ad Asscheman en door de thuisblijvers. We waren met onze gedachten bij twee thuisblijvers die mee hadden moeten gaan, maar noodgedwongen thuis moesten blijven. Met drie auto's achter elkaar reden we naar Brussel, Zaventem airport. Daar liepen we Aad en Teuni tegen het lijf. We doorliepen de procedure van het inchecken en de paspoortcontrole, die we nog enkele malen goedsmoeds zouden ondergaan.
 |
| Monique, Els, Lies en Rina |
Het was een korte vlucht naar München, waar we vervolgens zo'n zes uur moesten wachten op de volgende vlucht naar Johannesburg. Uren die toch nog snel omvlogen, met tal van gesprekken, van voetbal naar discussies over gender, inkijkjes in enkele levensverhalen, kerk en geloof, verhalen over ouders. Korte wandelingen werden in de grote hal gemaakt, die verrassend rustig bleek. En er werd uitgerust in makkelijke ligstoelen. Een lange nachtvlucht volgde, waar het sommigen lukte om wat weg te dommelen, anderen sliepen grote gedeeltes en de jongste deelnemer lag in katzwijm. Zondagmorgen vroeg arriveerden we in Johannesburg, om weer over te stappen op een vliegtuig naar Durban. We namen de eerste Zuid-Afrikaanse randen op. Alleen Lies kreeg met haar pas de geldautomaat niet in beweging. Sommigen waren druk in de weer om met de mobiel verbinding te krijgen. Gesprekken werden vervolgd. Monique liep rond met de rollator die zij van de Karolingenmarkt naar Hillcrest probeerde te transporteren. Wat haar lukte, al stuitte ze soms op een trap die een obstakel bleek voor de rollator. Monique was op het idee gebracht toen ze een foto van iemand in het hospice in Hillcrest had gezien met een looprekje. Dat moet beter kunnen, dacht ze.
In onze koffers hebben we overigens allemaal spullen voor Hillcrest. Sommige dingen zijn door sommige reisgenoten zelf uitgezocht, andere door gemeenteleden. Handdoeken, babykleertjes, tandpasta... Het kwam allemaal door de controles.
In Durban werden we opgewacht door twee busjes uit Hillcrest, met een voor Aad bekende chauffeur: Linda Blosel, een goedlachse, gezette mooie zwarte Zuid-Afrikaanse man, die ons de komende weken zal rondrijden. We kregen een eerste indruk van de wegen en het landschap rond Durban en Hillcrest. Direct al vallen de tegenstellingen op: grote mooie ommuurde en beveiligde huizen aan de ene kant van de heuvel en golfplaten krotten aan de andere kant. Goed onderhouden snelwegen, waar mensen liepen en liftten. Op weg naar Vuleka reden we langs het Hillcrest Aids Centrum. We zagen de twee grote giraffen die bij de ingang opgesteld waren, door toedoen van een vorige reisgroep als bijdrage aan Hillcrest. Het mooie hiervan is, vertelde Aad, dat het aidscentrum midden in Hillcrest staat, dus niet weggemoffeld ergens achteraf. Zo wordt aids en hiv letterlijk bespreekbaar gemaakt. Ook is er een mooie tuin, als teken en signaal dat ondanks deze ziekte er ook schoonheid en vreugde is.
We hebben ons nu geïnstalleerd op onze eenvoudige en goede kamers, op een prachtig terrein. Ik zag al dat er een labyrinth is en een spiritueel pad dat je hier kunt lopen. Hier ga ik iets mee doen met de groep, schoot door me heen.
Zo meteen kunnen we genieten van de avondmaaltijd, bereid door kok Patrick die ons al een paar woorden in Zoeloetaal leerde. Twee weken breken aan van kennismakingen, ontmoetingen, excursies. We zien ernaar uit en beseffen dat het een voorrecht is om dit vanuit en namens onze gemeente te doen.
Eeuwout
Geen opmerkingen:
Een reactie posten