Na het ontbijt vertrekken we weer met het busje. Precies om 8.45u. We hebben onze was ingeleverd. Op het HACT aangekomen worden de plannen gewijzigd. De container is nog niet helemaal klaar, dus kunnen we daar niets beginnen. Dan vraagt Aad of er 1 of 2 mensen mee willen naar Durban. Er is in de respite-unit een 16-jarige jongen die heel erg ziek is. Zijn wens is om nog 1 x de zee te zien en kip met friet en ijs te eten en cola te drinken. Als we hem voor het eerst zien staan met de verpleegkundige, schrikken we ervan. Hij is heel klein en mager en ziet eruit als een 10/11-jarige. Met de verpleegkundige, en een chauffeur gaan we met hem naar het strand van Durban. We tillen hem in de auto en hij zit tussen ons in. Hij praat erg zacht, want hij is behoorlijk verzwakt. Onderweg zien we aan zijn ogen dat hij toch geniet. In Durban aangekomen loopt hij met ondersteuning naar een restaurant, waar hij even op zijn spicey chicken, friet en cola moet wachten. Dat kost hem al zoveel energie, dat hij voorovergebogen met zijn hoofd op zijn armen op tafel ligt. Als hij overeind komt wijst hij naar een stoel waar we hem op zetten. Af en toe neemt hij een slokje cola door een rietje. Als de bestelling komt eet hij met smaak een stukje kip op, met zicht op zee. Hij wijst steeds naar zijn rug. Omdat hij zo'n pijn heeft, leggen we de meegebrachte handdoek achter hem. Al snel blijkt dat hij niet meer met zijn voeten de zee kan voelen, dus draagt de verpleegkundige hem naar de auto. Tijdens de terugreis hangt hij uitgeput tegen haar aan. Terug bij HACT legt Els hem op bed.
We weten zeker dat hij heeft genoten en zijn dankbaar dat we dit voor hem hebben kunnen doen. Voor ons was dit een kleine moeite met veel impact.
Rina en Els
Geen opmerkingen:
Een reactie posten