Wat is hun toekomst?

Donderdagmorgen, koffietijd. We zitten op het bankje bij de Witte Olifant, de tweede hands winkel.
Een jonge vrouw komt aangelopen uit de Respite Unit. Een patiënte, dunner dan mager, breekbaar maar nieuwsgierig kijkt naar de spullen die net schoongemaakt en opgevouwen zijn door Rina, Monique, Els en Lies. Ze bekijkt een mutsje van alle kanten en vraagt ons de prijs. We verwijzen haar naar Helgar, de beheerder van de tweede hands winkel. Twee rand zegt hij en ze koopt het.
Ik loop even naar haar toe en stel me voor. 'Hoe is het met je' (how are you?) vraag ik. Goed zegt ze terwijl ik haar magere lichaam zie onder haar roze ochtendjas. Ze heet Precious (Schat), ik denk dat ze 40 kg weegt. Voor wie is het mutsje?, vraag ik haar. Voor mijn dochter, zegt ze. Is ze hier bij je?, vraag ik. Nee ze is bij mijn moeder. Het dochtertje is 2 en half jaar oud. Zou ze HIV positief zijn of HIV negatief? . Dat vraag ik natuurlijk niet, ik ken haar net. Trots laat ze me de kaasschaaf-set zien die ze voor haar moeder heeft gekocht. In de Witte Olifant natuurlijk voor 3 rand.
Ze vindt de verzorging en het verblijf in de Respite Unit goed maar haar ogen kijken zo leeg, ze is zo breekbaar. Nauwelijks 25 jaar schat ik haar, wat is haar toekomst?
Later kom ik Emmanuel tegen zittend in een rolstoel. Een forse man, sportief uiterlijk maar verzwakt door AIDS dat de kracht van zijn spieren aantast. Grote hoed, sterke schouders, witte sportsokken tot de knieën, je gelooft het bijna niet dat hij zo ziek is. Maar hij kan weinig meer. Het tast hem aan, hij levert in en wordt zwakker.
Hij is nu een half jaar in de Respite Unit. Hij is daar tevreden en op zijn manier gelukkig. Het einde wordt zo vertraagd. In de Respite Unit gelooft men in hem en laten ze deze grote beer niet de zieke man zijn maar de beer van de Respite Unit. Hij leeft zo een waardig leven maar wat is zijn toekomst?

Aad