Twee ontmoetingen
Directeur Candace Davidson kwam vol energie en levenslust het zaaltje binnen waar wij zaten. Zij is nog maar pas de nieuwe directeur, en weet met bezieling over het Hillcrestcentrum te spreken. Er zijn twee woorden die het werk op Hillcrest karakteriseren, vertelde zij na een verhaal over de geschiedenis van Hillcrest. Liefde en hoop. 'Liefde en hoop vormen de handen van Jezus Christus'. Het raakte me. Want ik zag door de verhalen die zij vertelde en door de projecten die zij beschreef liefde en hoop belichaamd worden in een samenleving waarin de tegenstellingen en de problemen gigantisch zijn. De grootste tegenstelling, vertelde zij later aan de maaltijd die wij met de stafleden hadden, is die tussen de have's en de have-not's, mensen die iets hebben en mensen die niets hebben. Hillcrest richt zich op de armsten en meest kanslozen, mensen zonder economische vooruitzichten. En onder deze kanslozen hebben vrouwen en kinderen het weer het moeilijkst. Maar Hillcrest leert ze basisvaardigheden aan en er is scholing. Zodat deze krachtige vrouwen beetje bij beetje zelf veranderen en nog meer in hun kracht komen én hun gemeenschappen veranderen.
John Lund is een markante man. Voormalig bankdirecteur, finance manager bij Hillcrest en nu al jaren lang vrijwilliger die zich inzet voor de mensen op Hillcrest. Hij vertelde ons over de geschiedenis van het Hillcrest Aidscentre en zijn eigen al lange betrokkenheid erbij. Met enkele uitgelichte persoonlijke verhalen maakte hij duidelijk wat Hillcrest is en doet. Zoals over dat eenjarige jongetje dat op sterven na dood in het centrum gebracht werd. Zijn moeder was aan aids gestorven en hij werd door de werkgeefster van de moeder gebracht naar het centrum gebracht. De toenmalige directeur, Julie Hornby, die we overigens daar ook tegen het lijf liepen, bracht het kind naar de respite unit om daar te sterven, met armen om zich heen. Want dat is het beleid van Hillcrest: niemand mag sterven zonder aandacht, liefdevolle zorg en koesterende armen. Het kind kwam er bovenop. Een wonder, zei John, en het grootste wonder is dat het kind weer kan leven door 'unconditional love'. Hij wees daarbij op zijn armen. 'Ik krijg daar nog kippenvel van', zei hij. Ik vind dat aangrijpend en indrukwekkend. Niet alleen zijn verhaal, maar ook de manier waarop hij dat vertelde. Na al die jaren van betrokkenheid bij dit centrum nog steeds met vuur, bewogenheid en passie. Compassie. Het gaat niet om liefdadigheid, voegde hij er aan toe, maar dat mensen sterker gemaakt worden, in hun kracht komen. Het gaat 'uplifting' en 'empowerment'. Ik kreeg er kippenvel van.
Eeuwout
Geen opmerkingen:
Een reactie posten