Beste lezers en reisgenoten,
We zijn weer behouden thuisgekomen na een geweldige reis naar Hillcrest Aids Centre in Zuid Afrika, het land van de regenboog. Wat hebben we het goed gehad, wat hebben we vele hartelijke gastvrije mooie mensen ontmoet.
Van het begin af aan waren we een groep waar respect, openheid, warmte en veiligheid kernbegrippen waren. Er was tijd voor elkaar, voor er zijn voor elkaar, voor meditatie, voor ons werk, voor het delen van de vele indrukken en zeker ook voor humor als rode draad van genieten.
We genoten ook van het eten waar we regelmatig rode kroten salade en peen tegenkwamen.
Een jaar geleden begonnen we en hebben vele gemeenteleden zich van harte ingezet om tot een prachtig klinkend resultaat te komen. Dat is geweldig gelukt en van die gezamenlijke inzet hebben we in geuren en kleuren verteld. Zo werden we als groep gedragen door jullie als leden van de Protestantse kerk van Oost Souburg.
De auto als geschenk van de gemeente voor het thuiszorgprogramma van de Respite Unit, met steun van Wilde Ganzen ook, hebben we zien komen en feestelijk mogen aanbieden.
De reis was fijn en we hebben in drie weken alle soorten weer ervaren, van 13 tot 30 graden C.
Genoten hebben we van het prachtige werk van Hillcrest Aids Centre. Dag in dag uit zet men zich in op basis van onvoorwaardelijke liefde voor de mensen in de knel die op hun weg komen. In mensen geloven en hen weer in hun kracht zetten, dat hebben we gezien en gevoeld in dit prachtige centrum in het midden van het stadje Hillcrest en zo dichtbij de arme Vallei van Duizend Heuvels waar de mensen wonen waar men zich voor inzet. Vele mensen (30% van de bevolking) leven daar met het HIV virus. Dat virus uitbannen is het grote doel van Hillcrest Aids Centre en ze benaderen daarvoor via scholen meer dan duizend kinderen in de hoogste klassen van lageren scholen. We mochten zo'n les meemaken en waren diep onder indruk. Rijke ervaringen deden we zo op net als in de Respite Unit, bij de werkplaats van het economische programma, in het kinderprogramma, bij de grannies, in de mooie tuin en bij onze werkzaamheden. Jaco, Celina en Lies realiseerden samen met John een geweldig mooi dakje op de herinneringsmuur voor overleden patiënten. Een muur die zo waardig beschermd wordt tegen regen, zon, wind en aanslag. Ook het bankje bij de muur werd compleet vernieuwd en voorzien van vernis en een blinkend wit onderstel door Els.
De tweede hands winkel kreeg een complete opknapbeurt door Els, Monique en Rina en de tweede hands kleding container werd volledig ingericht met planken en tafel. Iedereen werkte mee, iedereen was hartelijk. De kunst van echt leven verstaan de mensen van Hillcrest Aids Centre. We genoten zo en voelden de waardering en de verbondenheid ook vanuit ons geloof. Heel bijzonder en aangrijpend was de rit van Rina en Els naar het strand als laatste wens van de zestienjarige Ayanda. Afgelopen dinsdag is de jongen overleden, maar de zee heeft hij nog mogen zien.
In onze avondmomenten bespraken en verwerkten we dit door elkaars gevoelens hierover te delen, te bidden en te zingen. Goede rustmomenten waren dat in een intens programma.
We sloten af met een fijne vakantieweek waarin we mooie natuur en mooie plaatsen bezochten in dit prachtige land. Schrijnend waren de plaatsen van armoede die we onderweg zagen. Zuid Afrika een prachtig land maar de verdeling tussen arm en rijk moet nog steeds beter. Ons bezoek aan Soweto maakte dat weer eens duidelijk.
Graag wil ik tenslotte iedereen bedanken voor de teamgeest, voor de aandacht voor elkaar, voor de inzet in de voorbereiding en voor het mogelijk maken van deze reis. Speciale dank voor de initiatiefnemers Corrie, Annemarie en Eeuwout die het zaad voor de reis zaaiden en zich zo inzetten om het geheel mogelijk te maken, direct gesteund ook door de leden van de ZWO commissie en de kerkenraad. Ook Celina veel dank voor haar meegaan als jongere in deze groep en voor haar prachtig en krachtig verzorgen van de blog die massaal en regelmatig gelezen werd,
Uit de grond van mijn hart dank ik iedereen voor het vertrouwen in me om deze reis te mogen leiden en Eeuwout voor dit samen met me doen met name voor de warme pastorale onderdelen. Onze gesprekken waren inspirerend, zo waardevol. Fijn om elkaar zo in vriendschap te hebben mogen ervaren. Rauw en hard was het om Corrie en Annemarie deze reis te hebben moeten missen.
In hoop en gebed waren ze bij ons.
Bedankt lieve mensen, wat een voorrecht was het om deze reis vanuit Oost Souburg jullie reisleider te hebben mogen zijn. Laten we Hillcrest Aids Centre in ons hart houden. Syabonga!!!
Lieve groeten van Aad en graag tot ziens.
maandag 28 augustus 2017
zondag 27 augustus 2017
De laatste dagen
Op het moment van schrijven zit ik thuis. Net ben ik naar de kerk geweest en zag ik beelden van onze reis via de beamer langskomen. In de laatste dagen waren er nog enkele bijzondere en spectaculaire momenten. Zoals in het Pilanes National Park, waar we donderdag de hele dag waren. Al toen we het park inreden zagen we neushoorns en giraffen, gevolgd door jakhalzen, impala's, olifanten, vogelsoorten, kwartels, zebra's, gnoes, wrattenzwijnen. In de middag, toen we naar de uitgang reden, was er een geweldig slotakkoord. We hoorden al dat er leeuwen te zien zouden zijn. Op weg er naar toe werden we plotseling geconfronteerd met een olifantbul op de weg, die langzaam op ons toe liep. De chauffeur van de auto voor ons werd blijkbaar bang, want toen de olifant naast de auto stond, gaf deze gas. De olifant schrok ervan en sprong opzij en raakte vervolgens geïrriteerd. Hij bleef onze richting uitlopen. Onze chauffeur (overigens een bekwame rijder met inmiddels vele boeiende verhalen) ging langzaam en rustig achteruit. Uiteindelijk ging de olifant de weg af. We reden door en kwamen in een fascinerend schouwspel terecht. In een oogopslag zagen we gedurende een klein half uur het volgende. Drie nijlpaarden lagen uitgezakt totaal bewegingloos op een strandje. Even verderop stonden twee neushoorns, een moeder met haar forse jong. Daarom heen lagen verspreid zo'n vijf, zes leeuwen. Die probeerden een strategie uit om het jong te pakken. Het jong was niet bang en deed een uitval naar een van de leeuwinnen. Uiteindelijk dropen de leeuwen af. En wij gingen onder de indruk naar de uitgang.
De laatste dag brachten we een bezoek aan de township Soweto, een miljoenenstad bij Johannesburg. We bezochten het Apartheidsmuseum met een tentoonstelling over het leven van Nelson Mandela. Een kort bezoek aan de grote rooms-katholieke Regina Mundikerk volgde. Deze kerk midden in Soweto heeft een zeer belangrijke rol gespeeld in de strijd tegen de apartheid. In 1976, tijdens studendenopstanden om beter onderwijs, vluchtten vele studenten naar deze kerk. Later, na de apartheid, zetelde hier de waarheids- en vezoeningscommissie onder leiding van Desmond Tutu. Belangrijke gasten werden hier later verwelkomd: Nelson Mandela, Desmond Tutu, Bill en Hillary Clinton, Jesse Jackson... Voor zover de tijd het toeliet heb ik nog even acher in de kerk gestaan en de geschiedenis van deze kerk op me in laten werken. De hoop die levend gehouden werd in een tijd van wanhoop. De weg naar verzoening in een verscheurd land.
Op 16 juni 1976 werd de 13-jarige schooljongen Hector Pieterson door de politie doodgeschoten. Er werd een wereldberoemde foto van gemaakt. Hector Pieterson bleek ongewild een keerpunt in de strijd tegen de apartheid te worden. De verwontwaardiging was wereldwijd. We reden nog even naar het naar hem genoemde museum, maar de energie was op en de tijd te beperkt.
De terugreis volgde. Op het nippertje haalden we de aansluiting in München. Om twaalf uur 's middags was ik weer thuis en werd ik door Jorine verwelkomd.
Een geweldige reis ligt nu achter ons. Een reis die we met z'n tienen hadden moeten maken, maar we gingen met z'n achten. Een reis waarin veel gedaan is en waarin we onze gemeente hebben gerepresenteerd. Een reis waarin we hebben kennisgemaakt met een geweldige instelling en een bijzonder land. En waarin we enkele voetstappen hebben achtergelaten.
Eeuwout
De laatste dag brachten we een bezoek aan de township Soweto, een miljoenenstad bij Johannesburg. We bezochten het Apartheidsmuseum met een tentoonstelling over het leven van Nelson Mandela. Een kort bezoek aan de grote rooms-katholieke Regina Mundikerk volgde. Deze kerk midden in Soweto heeft een zeer belangrijke rol gespeeld in de strijd tegen de apartheid. In 1976, tijdens studendenopstanden om beter onderwijs, vluchtten vele studenten naar deze kerk. Later, na de apartheid, zetelde hier de waarheids- en vezoeningscommissie onder leiding van Desmond Tutu. Belangrijke gasten werden hier later verwelkomd: Nelson Mandela, Desmond Tutu, Bill en Hillary Clinton, Jesse Jackson... Voor zover de tijd het toeliet heb ik nog even acher in de kerk gestaan en de geschiedenis van deze kerk op me in laten werken. De hoop die levend gehouden werd in een tijd van wanhoop. De weg naar verzoening in een verscheurd land.
Op 16 juni 1976 werd de 13-jarige schooljongen Hector Pieterson door de politie doodgeschoten. Er werd een wereldberoemde foto van gemaakt. Hector Pieterson bleek ongewild een keerpunt in de strijd tegen de apartheid te worden. De verwontwaardiging was wereldwijd. We reden nog even naar het naar hem genoemde museum, maar de energie was op en de tijd te beperkt.
De terugreis volgde. Op het nippertje haalden we de aansluiting in München. Om twaalf uur 's middags was ik weer thuis en werd ik door Jorine verwelkomd.
Een geweldige reis ligt nu achter ons. Een reis die we met z'n tienen hadden moeten maken, maar we gingen met z'n achten. Een reis waarin veel gedaan is en waarin we onze gemeente hebben gerepresenteerd. Een reis waarin we hebben kennisgemaakt met een geweldige instelling en een bijzonder land. En waarin we enkele voetstappen hebben achtergelaten.
Eeuwout
woensdag 23 augustus 2017
Op weg naar Pilanesberg National Park
Vanmorgen weer vroeg vertrokken, met bestemming het Modizen Guesthouse bij het Pilanes National Park. Net deden we Pilgrim’s Rest aan, een nationaal monument. Oorspronkelijk was dit een gouddelversstadje. Een aantal huizen zijn in oorspronkelijke staat herbouwd. Volendam in Zuid-Afrika. Meer indruk op mij maakten de twee bezienswaardigheden gisteren aan het eind van de dag, vlak voor aankomst in Graskop.
Een van de grootste canyons ter wereld - alleen de Grand Canyon in Amerika is groter - is de Blyden River Canyon. In een geologische tijd van ongetwijfeld miljoenen jaren heeft de rivier de Blyde (die toen uiteraard die naam niet had) een reusachtige kloof uitgeslepen. Op het snijpunt met een andere rivier, de Treur, hebben krachtige rivierkolken vreemde ronde gaten in de rotsen uitgeslepen. Die gigantische gaten worden de Bourke’s Potholes genoemd. Gaten in het wegdek zijn ook potholes, dus is het een soort verticaal Belgisch wegdek in een veelvoudig kwadraat. Geen idee of je dat zo kunt zeggen, wiskunde was niet mijn sterkste vak. Ik ben me bezig gaan houden met wat niet logisch is en te berekenen en ben theologie gaan studeren. Met de groep dwaalde ik er rond, lopend over bruggen, springend van rots tot rots. Op rotsen voel ik me thuis als een vis in het water, al is dit een wat merkwaardige vergelijking. Ik voel er dezelfde fascinatie als bij oerbeesten als nijlpaarden en krokodillen. Het is alsof God eigenhandig bergen gespitst heeft als een eerste stap om de aarde bewoonbaar te maken. Honderden schoolkinderen krioelden er rond, en een aantal wilde vooral Celina even aanraken, een frêle vredige gestalte temidden van dit oergeweld.
Bewoners van Zuid-Afrika en Swazi-land zien overal de sporen van God. In Pinetown bij Durban reden we voorbij een kapper: ‘God’s first professional hair salon’. Je vraagt je af met welk kapsel mensen naar buiten komen. In Swaziland kwam een busje voorbij rijden met de fraaie tekst: ‘God is our source’. Wekt het dan verbazing dat de streek duidelijk groener is dan de rest van het land? En vlak voor Graskop was er een cafe met de uitdagende naam: ‘God’s window cafe’. Als je al even het idee hebt, dat God hier huiselijk een kopje koffie drinkt, dan word je wel op andere gedachten gebracht door een fantastisch uitzichtpunt, tussen Bourke’s Potholes en Graskop in: God’s Window. Je kunt hier drie etages hoog klimmen. Op uitstekende punten kijk je tussen de bomen door als door een venster. Gods venster. Je kunt ver het land inkijken. Zou God zo tijdens de eerste scheppingsdagen het land hebben ingekeken dat door zijn eigen woord was ontstaan? Misschien dat God zag dat het goed was, maar nog niet helemaal af. Hij maakte ruimte voor ons mensen. Het begin van een fantastische en tegelijkertijd ingewikkelde en gecompliceerde geschiedenis. Mensen kunnen niet met en niet zonder God. Al hebben Zuid-Afrikanen hier minder moeite mee. Zij zien God overal. ‘God loves you and so do we’, stond er op borden in Hillcrest langs de weg. Ik ben benieuwd wat ik nog meer aan God tegenkom.
Eeuwout
dinsdag 22 augustus 2017
Op weg naar Graskop
Ik zit in de bus op weg naar Graskop. Voor mij uit strekt zich een lange uitstekend geasfalteerde weg, met aan weerszijden een ongelofelijk mooi, woest en droog landschap, met heuvels rondom. De route die we rijden heet de Genesisroute. Waarom weet ik niet, maar ik kan me er wel wat bij voorstellen: de aarde die woest en leeg is. Ik zit voorin de bus, omdat ik zo meer ruimte heb voor mijn lange benen. Hendrik, de wat zwijgzame en soms wat knorrige chauffeur, zit aan de rechterkant aan het stuur. Het is een warme dag, maar de bus is koel. Vrijwel iedereen is in slaap gesukkeld. Aad zit naast mij de kaart te bestuderen, Jaco zit naast de chauffeur en kijkt naar het voorbijglijdende landschap.
Vanmorgen vroeg zijn we uit Swaziland vertrokken. Anderhalve dag hebben we daar doorgebracht in het natuurpark Mlilwene en hadden we een onderkomen in het backpackershostel Sondzela. Met geen of weinig internet beleefden we heerlijk rustige dagen, met lange wandelingen. De indrukken van twee weken Hillcrest konden zo langzaam bezinken. In de eerste twee weken keken we elke dag terug op de dag, nu ontbrak daarvoor de animo en was dat ook niet nodig. Het was mooi en goed, zoals op de scheppingsdagen in het boek Genesis.
Gistermiddag trokken we het natuurpark in: Monique, Celina en Els op paarden; Aad, Jaco, Lies en Rina en ik in een jeep. Tal van dieren zagen we van dichtbij: impala’s, nyala’s (een grote bok), blesbokken, zebra’s, wrattenzwijnen, aapjes, gnoe’s, bontgekleurde vogels, en zelfs een termietenheuvel. De wrattenzwijnen knielen neer om te eten, alsof ze bidden voor hun maaltijd. De gnoes en zebra’s buigen hun kop voor ze beginnen. Er zijn geen wilde dieren, behalve…. nijlpaarden en krokodillen. In een grote vijver staken drie, vier nijlpaarden hun oortjes boven het water. Evenzoveel krokodillen lagen te zonnen op verschillende strategische uitstekende landpunten. Ogenschijnlijk lui en roerloos.
Het ontbijt en het avondeten was telkens op een fraai buitenplaatsje, net buiten het hostel. Enkele Swazi’s stookten de vuren op, braadden het vlees voor de carnivoren, en een champignonprutje voor de vegetariërs (Monique en ik). En er was porridge en gebakken ei op geroosterd brood. We sliepen in mooie, ruime hutjes. Een paradijselijke omgeving. Geen slang te zien, maar ook zij zijn prachtige schepsels. Twee weken geleden stond ik er met één in mijn handen gelukzalig te kijken als Adam voor de zondeval. Maar die keek weer naar iemand anders.
Nu dus op weg naar Graskop. Op de borden allerlei Hollandse namen: Badplaas, Kaapsehoop. Ik kwam op de kaart zelfs Middelburg tegen. Ik voel me thuis.
Eeuwout
Vanmorgen vroeg zijn we uit Swaziland vertrokken. Anderhalve dag hebben we daar doorgebracht in het natuurpark Mlilwene en hadden we een onderkomen in het backpackershostel Sondzela. Met geen of weinig internet beleefden we heerlijk rustige dagen, met lange wandelingen. De indrukken van twee weken Hillcrest konden zo langzaam bezinken. In de eerste twee weken keken we elke dag terug op de dag, nu ontbrak daarvoor de animo en was dat ook niet nodig. Het was mooi en goed, zoals op de scheppingsdagen in het boek Genesis.
Gistermiddag trokken we het natuurpark in: Monique, Celina en Els op paarden; Aad, Jaco, Lies en Rina en ik in een jeep. Tal van dieren zagen we van dichtbij: impala’s, nyala’s (een grote bok), blesbokken, zebra’s, wrattenzwijnen, aapjes, gnoe’s, bontgekleurde vogels, en zelfs een termietenheuvel. De wrattenzwijnen knielen neer om te eten, alsof ze bidden voor hun maaltijd. De gnoes en zebra’s buigen hun kop voor ze beginnen. Er zijn geen wilde dieren, behalve…. nijlpaarden en krokodillen. In een grote vijver staken drie, vier nijlpaarden hun oortjes boven het water. Evenzoveel krokodillen lagen te zonnen op verschillende strategische uitstekende landpunten. Ogenschijnlijk lui en roerloos.
Het ontbijt en het avondeten was telkens op een fraai buitenplaatsje, net buiten het hostel. Enkele Swazi’s stookten de vuren op, braadden het vlees voor de carnivoren, en een champignonprutje voor de vegetariërs (Monique en ik). En er was porridge en gebakken ei op geroosterd brood. We sliepen in mooie, ruime hutjes. Een paradijselijke omgeving. Geen slang te zien, maar ook zij zijn prachtige schepsels. Twee weken geleden stond ik er met één in mijn handen gelukzalig te kijken als Adam voor de zondeval. Maar die keek weer naar iemand anders.
Nu dus op weg naar Graskop. Op de borden allerlei Hollandse namen: Badplaas, Kaapsehoop. Ik kwam op de kaart zelfs Middelburg tegen. Ik voel me thuis.
Eeuwout
zaterdag 19 augustus 2017
Mijn hippovrienden
Kan deze dag nog overtroffen worden? Een lang gekoesterde wens is in vervulling gegaan. Ik probeerde me beheerst te gedragen, en aanvankelijk was er nog niets te aan mij te merken, maar gaandeweg overmanden de emoties mij. Daar waren ze dan: mijn Hippo vrienden. We waren vanmorgen vroeg vertrokken van Vuleka bij Hillcrest en halverwege de dag arriveerden we in St Lucia aan de Indische oceaan. Mijn hart sloeg al een paar keer over toen ik een bord zag met ‘Beware of the Hippo’s’, overstekende nijlpaarden.
vrijdag 18 augustus 2017
Mijn werkweek
Vorige week vrijdag was het bouwen van het afdak klaar. Op het eind van die morgen zijn Jaco en ik begonnen om de balken in de grondverf te zetten.
Na het bezoek maandagmorgen aan de Primary School St. Leo wilden Monique en ik 's middags verder gaan met schilderen. De bus verf en kwasten waren vrijdag heel goed opgeborgen. We hebben wel een half uur staan wachten. Ha, daar kwam Sia met de spullen aan. Het was inmiddels al na tweeën. Nog een koffiepauze en de taxichauffeur Linda stond om 16:00 uur met het busje bij de ingang om ons terug te brengen naar ons verblijf op het Vuleka Center. Ik dacht toen: "Vandaag weinig gedaan, hoe zal het morgen gaan?"
Dinsdagmorgen waren we al iets voor 9:00 uur op het Hillcrest Aids Centre. "Yes, we kunnen lekker snel beginnen", dacht ik. Maar nee hoor, de sleuteloverdracht van de auto moest plaatsvinden. Wij maar wachten........de sleutels waren kwijt. Uiteindelijk zijn de sleutels gevonden in één of andere bureaula en werden ze door Eeuwout overhandigd aan Rita, hoofd van het thuiszorgprogramma.
Van dit heuglijke moment zijn uiteraard veel foto's gemaakt.
Daarna weer een poos op verf en kwasten moeten wachten, een koffiepauze en de ochtend was weer omgevlogen. Het afdak hadden Monique en ik inmiddels wel voor de tweede keer gegrond. Na de lunch hebben we de houten balken geschuurd. Celina heeft me daarbij geholpen. Ze zat boven op de muur en schuurde de balken rondom haar. Zelf hing ik af en toe als een aap met één arm om een balk heen, mijn voeten op een gammel trapje, schuurpapier in de andere hand en schuren maar!
Tegenover de Memorywall staat een bankje waarvan het hout helemaal verweerd was en een lat gebroken. We besloten de houten latten te vernieuwen. Met ringsleuteltje 10 en een schroevendraaier heeft Rina het bankje gedemonteerd.
Toen deze klussen geklaard waren, was het bijna tijd om te vertrekken. Het was een heerlijke zonnige dag, 28 graden.Ik heb genoten van het lekkere werk en het zonnige weer. Verschillende patiënten van de Respite Unit zaten ook buiten te genieten van het mooie weer. Ik hoorde dat ze plezier hadden met elkaar. Het deed mij goed om te merken dat er ondanks alle zorgen ook nog gelachen wordt.
Ik besloot die dag om maar eens zelf de kwasten, de verf en andere spullen op te ruimen. Ik heb ze bij Francis in zijn atelier binnen gezet, zodat ik de volgende dag meteen zou kunnen beginnen.
Woensdagmorgen arriveerden we weer om 9:00 uur bij het HACT. De verf en de rest opgehaald bij Francis en ik kon meteen aan de slag. Maar nee hoor, dit ging niet door. De sleuteloverdracht van de auto moest over. Er was iets mis gegaan met de foto's. Dus stonden we weer met zijn allen te poseren bij de auto.
Daarna snel aan de slag gegaan met het aflakken van het afdakje. Omdat er slecht weer werd voorspeld, nam ik een korte koffie- en middagpauze. Daardoor was ik om 15:00 uur klaar.
Net op tijd voor het ging regenen.
Intussen hadden Monique en Jaco 54 tegeltjes op de Memorywall geplakt.
Vandaag is een deel van het dak er op gelegd en is het gerenoveerde bankje teruggeplaatst tegenover de Memorywall. Dit geeft mij een zeer tevreden gevoel! Fijn dat ik hieraan mijn bijdrage heb kunnen leveren.
Hartelijke groet!
Lies
Na het bezoek maandagmorgen aan de Primary School St. Leo wilden Monique en ik 's middags verder gaan met schilderen. De bus verf en kwasten waren vrijdag heel goed opgeborgen. We hebben wel een half uur staan wachten. Ha, daar kwam Sia met de spullen aan. Het was inmiddels al na tweeën. Nog een koffiepauze en de taxichauffeur Linda stond om 16:00 uur met het busje bij de ingang om ons terug te brengen naar ons verblijf op het Vuleka Center. Ik dacht toen: "Vandaag weinig gedaan, hoe zal het morgen gaan?"
Dinsdagmorgen waren we al iets voor 9:00 uur op het Hillcrest Aids Centre. "Yes, we kunnen lekker snel beginnen", dacht ik. Maar nee hoor, de sleuteloverdracht van de auto moest plaatsvinden. Wij maar wachten........de sleutels waren kwijt. Uiteindelijk zijn de sleutels gevonden in één of andere bureaula en werden ze door Eeuwout overhandigd aan Rita, hoofd van het thuiszorgprogramma.
Van dit heuglijke moment zijn uiteraard veel foto's gemaakt.
Daarna weer een poos op verf en kwasten moeten wachten, een koffiepauze en de ochtend was weer omgevlogen. Het afdak hadden Monique en ik inmiddels wel voor de tweede keer gegrond. Na de lunch hebben we de houten balken geschuurd. Celina heeft me daarbij geholpen. Ze zat boven op de muur en schuurde de balken rondom haar. Zelf hing ik af en toe als een aap met één arm om een balk heen, mijn voeten op een gammel trapje, schuurpapier in de andere hand en schuren maar!
Tegenover de Memorywall staat een bankje waarvan het hout helemaal verweerd was en een lat gebroken. We besloten de houten latten te vernieuwen. Met ringsleuteltje 10 en een schroevendraaier heeft Rina het bankje gedemonteerd.
Toen deze klussen geklaard waren, was het bijna tijd om te vertrekken. Het was een heerlijke zonnige dag, 28 graden.Ik heb genoten van het lekkere werk en het zonnige weer. Verschillende patiënten van de Respite Unit zaten ook buiten te genieten van het mooie weer. Ik hoorde dat ze plezier hadden met elkaar. Het deed mij goed om te merken dat er ondanks alle zorgen ook nog gelachen wordt.
Ik besloot die dag om maar eens zelf de kwasten, de verf en andere spullen op te ruimen. Ik heb ze bij Francis in zijn atelier binnen gezet, zodat ik de volgende dag meteen zou kunnen beginnen.
Woensdagmorgen arriveerden we weer om 9:00 uur bij het HACT. De verf en de rest opgehaald bij Francis en ik kon meteen aan de slag. Maar nee hoor, dit ging niet door. De sleuteloverdracht van de auto moest over. Er was iets mis gegaan met de foto's. Dus stonden we weer met zijn allen te poseren bij de auto.
Daarna snel aan de slag gegaan met het aflakken van het afdakje. Omdat er slecht weer werd voorspeld, nam ik een korte koffie- en middagpauze. Daardoor was ik om 15:00 uur klaar.
Net op tijd voor het ging regenen.
Intussen hadden Monique en Jaco 54 tegeltjes op de Memorywall geplakt.
Vandaag is een deel van het dak er op gelegd en is het gerenoveerde bankje teruggeplaatst tegenover de Memorywall. Dit geeft mij een zeer tevreden gevoel! Fijn dat ik hieraan mijn bijdrage heb kunnen leveren.
Hartelijke groet!
Lies
De laatste puntjes op de i.
Vandaag gaan we de laatste klussen afronden. Jaco en Monique gaan met assistentie van John en Sia het dakje boven de memorywall afmaken, terwijl Rina, Els en Celina het bankje op zijn oorspronkelijke plek weer in elkaar zetten en aflakken. Lies heeft al zo vaak een kwast in haar handen gehad, dat ze geen verf meer kan zien. Ze stort zich dan ook vol overgave op het onkruid in de tuin tegenover the White Elephant; af en toe bijgestaan door Rina. Aad en Eeuwout verschijnen met de regelmaat van de klok om alle vorderingen nauwlettend in de gaten te houden.
Tussendoor komen we nog met een aantal medewerkers bij elkaar om afscheid te nemen onder het genot van thee, koffie en taart.
Om 15.00u ruimen we alles op. Het dakje is op een klein stukje na helemaal klaar. John en Sia zullen dat volgende week doen. Als dan ook het bankje droog is, kunnen familieleden daarop in alle rust hun geliefden gedenken. Becky neemt foto's en na nog een laatste winkelbezoek wachten we op het busje.
We mogen terugkijken op 2 mooie, indrukwekkende, enerverende weken en ik denk dat ik niets teveel zeg: we hebben HACT in ons hart gesloten!
Vanmorgen bedachten Aad en Jaco dat hun kapsel aan een nieuwe lengte toe was. Op aanraden van de chauffeur wordt richting de vallei de plaatselijke barbier aangedaan. Er wordt nog geprobeerd Eeuwout over te halen zich ook zo'n kapsel aan te laten meten, maar hij is bang dat Jorine hem dan niet meer herkend. Dus gaat hij de vakantieweek in met het haar bijna voor z'n ogen Hopelijk is dat niet funest voor het zicht op de nijlpaarden!
Vanavond schotelt Aad ons het programma voor. Dat ziet er fantastisch uit. We we hebben er allemaal veel zin in.
Els
Tussendoor komen we nog met een aantal medewerkers bij elkaar om afscheid te nemen onder het genot van thee, koffie en taart.
Om 15.00u ruimen we alles op. Het dakje is op een klein stukje na helemaal klaar. John en Sia zullen dat volgende week doen. Als dan ook het bankje droog is, kunnen familieleden daarop in alle rust hun geliefden gedenken. Becky neemt foto's en na nog een laatste winkelbezoek wachten we op het busje.
We mogen terugkijken op 2 mooie, indrukwekkende, enerverende weken en ik denk dat ik niets teveel zeg: we hebben HACT in ons hart gesloten!
Vanmorgen bedachten Aad en Jaco dat hun kapsel aan een nieuwe lengte toe was. Op aanraden van de chauffeur wordt richting de vallei de plaatselijke barbier aangedaan. Er wordt nog geprobeerd Eeuwout over te halen zich ook zo'n kapsel aan te laten meten, maar hij is bang dat Jorine hem dan niet meer herkend. Dus gaat hij de vakantieweek in met het haar bijna voor z'n ogen Hopelijk is dat niet funest voor het zicht op de nijlpaarden!
Vanavond schotelt Aad ons het programma voor. Dat ziet er fantastisch uit. We we hebben er allemaal veel zin in.
Els
Een tweede kans
Vandaag hebben de dames van onze groep het bankje tegenover de Memorial Wall in elkaar gezet en helemaal mooi afgelakt. Het bankje staat nu weer als nieuw tegenover de muur.
Eerder deze week had ik het met John over de symbolische functie van dit bankje.
Een jaar of zes geleden vond hij de beide zijkanten van de bank bij het vuilnis. De planken waren al verdwenen of meegenomen. Hij zag meteen een mooie toepassing, kocht een paar nieuwe plankjes en zette de gerenoveerde bank tegenover de Memorial Wall, zodat nabestaanden even konden zitten, stil zijn en aan hun dierbaren denken. Als iedere nabestaande deze plek jaarlijks één keer bezoekt, dan komen er elke dag gemiddeld meer dan 4 mensen (!)
John gaf aan dat hij het bankje een tweede kans heeft gegeven. De oude rommel (die het geworden was doordat de eigenaar het bij het vuilnis had gezet) was weer een bruikbare bank geworden.
Zo krijgen ook de patiënten in de Respite Unit een tweede kans. Gelukkig verlaten veel patiënten de Respite Unit omdat ze goed reageren op de medicijnen, het gezonde voedsel en de onvoorwaardelijke liefde die ze daar mochten ontvangen.
Vandaag namen we afscheid van de mensen van Hillcrest Aids Centre. Ik ben nog steeds verwonderd over zoveel enthousiasme, opgewektheid en naastenliefde die we hier in de afgelopen twee weken hebben ervaren.
Een jaar of zes geleden vond hij de beide zijkanten van de bank bij het vuilnis. De planken waren al verdwenen of meegenomen. Hij zag meteen een mooie toepassing, kocht een paar nieuwe plankjes en zette de gerenoveerde bank tegenover de Memorial Wall, zodat nabestaanden even konden zitten, stil zijn en aan hun dierbaren denken. Als iedere nabestaande deze plek jaarlijks één keer bezoekt, dan komen er elke dag gemiddeld meer dan 4 mensen (!)
John gaf aan dat hij het bankje een tweede kans heeft gegeven. De oude rommel (die het geworden was doordat de eigenaar het bij het vuilnis had gezet) was weer een bruikbare bank geworden.
Zo krijgen ook de patiënten in de Respite Unit een tweede kans. Gelukkig verlaten veel patiënten de Respite Unit omdat ze goed reageren op de medicijnen, het gezonde voedsel en de onvoorwaardelijke liefde die ze daar mochten ontvangen.
Vandaag namen we afscheid van de mensen van Hillcrest Aids Centre. Ik ben nog steeds verwonderd over zoveel enthousiasme, opgewektheid en naastenliefde die we hier in de afgelopen twee weken hebben ervaren.
donderdag 17 augustus 2017
Heimwee
Ier in Afrika praete de mêêste lui in 't Engels of in een aore taele: Zoeloe ofzô. Dae verstaen ik glad niks van. Een ienkeling praet in een taele die wè wat weg eit van ons eigenste Zeeuws, Oafrikoans noeme ze da. Dan bekruupt mien zomma een hevoel van heimwee. Daerom deze blog in 't Zeeuws. Dan voele me ons toch een bitje verbonde mee tuus.
Vandaege ad oenze reisleider bedocht dat t is tied was vô wat aors. Nou, dat ebbe me hewete. Ier in Zuud-Afrika is tied een eel apart begrip. Ier kieke ze nie op een allef uurtje neer of minder.
Mee de bus reeje me nae een durp in de buurt. 't leek we wat op Vlissehe, alleen daer lôpe mêêstal wat meer blanke lui over straete. Ma hoed, In een hrôôt kot kwaeme duzend guus biemekoare voe tonêêl, muziek en dans. Een soortement van Walcherse spelen zakmazehhe, ma dan voe de huus uut dit stik van de waereld.
Om een uur of negen mochte me daer weze en om allef tiene zouwe ze behunne. Ik glôôf warentig dasse tegen elleve nog niet wiste wae ze mee bezig waere. Die Guus bleve ma van plek wissele, eerst stienge ze in de rij voe 't eten, dan krope ze mee z'n oalen op 't balkon (de helderie, bie wieze van spreken)
Mae goed, nae vee vuuven en zessen kwam den eerste hroep 't podium op, die gasten behonne toch mee sen oalen te dansen en te spriengen, jae, dae kunne ze bie 'Ons Boeregoed' nog vee van lere. Die huus bin zo onstrant lenig! Ze hooie der benen zô tehen der ôôt. En ma zienge en schrêêuwe da ze doen. 't liekende wè dasse der nooit mee zouwe stoppe! En toen waere ze eindelienge klaer, kwam der wì een oare groep mee huus uut een oar durp. 't leke wel een stel luchtwuppers! Nie te gelôven zovee leven zit der in die hasten. Ma van zôvee leven zou je pien in jen ôôt kriehe, ma daer ebbe ze ier volhens mien gin last van.
Nae een uur ofzô kwam der een groep op t podium, nèè die liepe alfnaekend over dâ toneel. Ik zei al dat tied Ier een êêl ander begrip is, as bie ons in Zêêland. Onze dominee von da schaemtelôôs en hing toen nae de helderie om 'tvan boven te bekieken. Ie eit er heloof ik zelfs nog een filmpje van hemaekt op z'n vrieftehel.
Ten lange leste waere me aol dat leven best een bitje beu, toen eit de reisleider de sjefeur gebeld en die eit ons naer uus hebrocht. Nou ja, nae onze verbliefplekke zakmezehhe. Jae 't is gin Karnemelksenoek ôr, ma we doen 't ermee.
Vô vandaege ist in ieder geval mooi gewist.
De rust!
Jaco
Vandaege ad oenze reisleider bedocht dat t is tied was vô wat aors. Nou, dat ebbe me hewete. Ier in Zuud-Afrika is tied een eel apart begrip. Ier kieke ze nie op een allef uurtje neer of minder.
Mee de bus reeje me nae een durp in de buurt. 't leek we wat op Vlissehe, alleen daer lôpe mêêstal wat meer blanke lui over straete. Ma hoed, In een hrôôt kot kwaeme duzend guus biemekoare voe tonêêl, muziek en dans. Een soortement van Walcherse spelen zakmazehhe, ma dan voe de huus uut dit stik van de waereld.
Om een uur of negen mochte me daer weze en om allef tiene zouwe ze behunne. Ik glôôf warentig dasse tegen elleve nog niet wiste wae ze mee bezig waere. Die Guus bleve ma van plek wissele, eerst stienge ze in de rij voe 't eten, dan krope ze mee z'n oalen op 't balkon (de helderie, bie wieze van spreken)
Mae goed, nae vee vuuven en zessen kwam den eerste hroep 't podium op, die gasten behonne toch mee sen oalen te dansen en te spriengen, jae, dae kunne ze bie 'Ons Boeregoed' nog vee van lere. Die huus bin zo onstrant lenig! Ze hooie der benen zô tehen der ôôt. En ma zienge en schrêêuwe da ze doen. 't liekende wè dasse der nooit mee zouwe stoppe! En toen waere ze eindelienge klaer, kwam der wì een oare groep mee huus uut een oar durp. 't leke wel een stel luchtwuppers! Nie te gelôven zovee leven zit der in die hasten. Ma van zôvee leven zou je pien in jen ôôt kriehe, ma daer ebbe ze ier volhens mien gin last van.
Nae een uur ofzô kwam der een groep op t podium, nèè die liepe alfnaekend over dâ toneel. Ik zei al dat tied Ier een êêl ander begrip is, as bie ons in Zêêland. Onze dominee von da schaemtelôôs en hing toen nae de helderie om 'tvan boven te bekieken. Ie eit er heloof ik zelfs nog een filmpje van hemaekt op z'n vrieftehel.
Ten lange leste waere me aol dat leven best een bitje beu, toen eit de reisleider de sjefeur gebeld en die eit ons naer uus hebrocht. Nou ja, nae onze verbliefplekke zakmezehhe. Jae 't is gin Karnemelksenoek ôr, ma we doen 't ermee.
Vô vandaege ist in ieder geval mooi gewist.
De rust!
Jaco
woensdag 16 augustus 2017
De auto
En daar was dan de auto, bestemd voor het bezoekprogramma bij mensen thuis in de Vallei van duizend heuvels. Met deze auto kunnen mensen thuis bezocht worden vanuit de Respite Unit. Hiervoor is gespaard in onze gemeente. Er zijn giften gegeven, amarillesbollen verkocht, wandelingen gemaakt tegen kleine bijdragen, maaltijden georganiseerd, er is geld ingezameld met bloemschikken, er is een talentenavond geweest, jam is verkocht, er was een statiegeldactie, er stond een doos voor koffie- en theegeld in de Ark en de klussendienst heeft veel geld bij elkaar gesprokkeld. Met een aanvullende bijdrage van Wilde ganzen kon deze auto aangeschaft worden.
Eigenlijk was de sleuteloverdracht gisteren al, maar er ging iets mis met de foto's. Daarom werd de korte ceremonie nog een keer uitgevoerd. Wel symbolisch voor dit centrum: alles en iedereen krijgt een tweede kans. Ik reed de auto met het stuur aan de rechterkant een paar meter terug. Gelukkig ging dat zonder kleerscheuren, je weet maar nooit. Iedereen groepeerde zich rond de auto: enkele mensen van de Respite Unit en onze groep. Namens onze gemeente kon ik de sleutel overhandigen. Hoewel het zo weer voorbij was en iedereen weer aan het werk ging, vond ik dit een bijzonder en mooi moment. En dat juist op een dag dat allerlei klussen tot een afronding komen en we een aantal footprints achterlaten: de opgeruimde White Elephant, het dak boven de Memorial Wall, het plakken van tegeltjes met namen op die gedenkwand, een met planken en tafel ingerichte cabine voor kleding en een bankje. Met daarnaast nog andere bijdragen: assisteren in de Respite Unit, het begeleiden van een jonge patiënt naar de zee bij Durban.
Maar het zit hem niet in al deze mooie bijdragen. Dat merk ik keer op keer als ik mensen interview over compassie. Het werkelijk bijzondere gebeurt als mensen met zorg en liefde omringd worden door andere mensen, vanuit een diepe bewogenheid en vaak vanuit een geloofsinspiratie. Het gebeurt ook als mensen weer krachten in en bij zichzelf ontdekken. Het gebeurt als God in mensen werkt.
De auto is slechts een vehikel dat dat een beetje meer mogelijk maakt.
Eeuwout
Maar het zit hem niet in al deze mooie bijdragen. Dat merk ik keer op keer als ik mensen interview over compassie. Het werkelijk bijzondere gebeurt als mensen met zorg en liefde omringd worden door andere mensen, vanuit een diepe bewogenheid en vaak vanuit een geloofsinspiratie. Het gebeurt ook als mensen weer krachten in en bij zichzelf ontdekken. Het gebeurt als God in mensen werkt.
De auto is slechts een vehikel dat dat een beetje meer mogelijk maakt.
Eeuwout
Gods liefde dichtbij
De woensdag begint al vroeg voor Rina en mij. We vertrekken om 6.30 uur naar Hillcrest om mee te gaan lopen in de respite unit van Hillcrest Aids Centre. Voorheen heette dit het hospice maar aangezien driekwart van de patiënten herstelt, is respite unit een betere naam.
Bij binnenkomst kom je op een zaal met 19 bedden. Links de mannen, rechts de vrouwen. Om 6.45 uur begint de overdracht van de nachtdienst aan de dagdienst. Met 18 man personeel worden alle bedden langs gelopen en worden de bijzonderheden verteld van afgelopen nacht. Daarna gaan we hand in hand in een kring staan en word er gezongen. Eerst in het Zulu en daarna het Onze Vader in het Engels. Een prachtig moment om mee te maken. Hierna gaat ieder zijn ding doen. Eerst hebben we want rondgekeken. We zijn verbaasd over de oude bedden die er nog staan, niks geen hoog-laag bed maar een bed met hoge spijlen.
Rina is gaan helpen met wassen van een oudere dame. Met een teiltje met water en een lapje en flink wat zeep wordt de mevrouw gewassen. Een hele ervaring, als je dat vanuit de zorg niet gewend bent. In Nederland is het wassen met twee kommen, één voor boven en één voor beneden met washandjes.
Misschien doen wij ook wel veel te moeilijk.
Ikzelf ben Tamhie gaan helpen. Een jonge jongen die van alles doet op het respite unit. Hij maakt de memorybox voor mensen die terminaal zijn, zodat familie een mooie herinnering heeft aan de overledene. Hij doet een soort van fysiotherapie, hij helpt de mensen met bewegen. Hij verzorgt de mensen, hij zorgt voor de elektrische apparaten etc etc. Een jongen met heel veel liefde voor zijn werk.
En wat een mooie en onverwachte dingen kom je op de unit tegen. De jongen waar Els en Rina gisteren over schreven, zat vandaag recht op in bed en er was zowaar weer heel klein beetje hoop. Hij was helder en we hebben er even mee gepraat en een tijdschrift mee gelezen. Op deze unit is God wel heel dichtbij.
We spreken nog jonge vrouw van 25 jaar. Ze lijkt niet ouder dan 14 jaar en is zo mager dat je je niet kan voorstellen dat ze al 2 kinderen heeft gebaard. Ze ligt er al een maand en heeft al die tijd haar kinderen van 6 en 3 jaar niet gezien. Dat kunnen wij ons als moeder zijnde toch niet voorstellen.
Vervolgens gaan Rina en ik naar een meneer in het achterste bed. Het bed moet helemaal gereinigd worden. Dit vanwege een ernstige huidziekte. Het ziet er zo vies uit dat we de man bijna niet durven aanraken. Ook heeft deze man TB zoals 90% van de patiënten. Wij schrokken er van toen we het hoorde. Moet je indenken, in Nederland hoor je er bijna niet meer van. En hier heeft 9 van de 10 patiënten het.
Maar als je denkt dat het een bedrukte sfeer is op de zaal dan heb je het mis. Mensen nog aan toe wat een levendige boel is het daar. En wat is de verzorging van de mensen liefdevol. De medewerkers hebben geen stress en nemen de tijd voor de patiënten. Rina en ik hebben veel respect voor deze unit waar zoveel leed is maar ook zoveel liefde van God rondgaat. Wat hebben we een prachtige ochtend gehad in het respite unit!
Groet, Monique en Rina
Bij binnenkomst kom je op een zaal met 19 bedden. Links de mannen, rechts de vrouwen. Om 6.45 uur begint de overdracht van de nachtdienst aan de dagdienst. Met 18 man personeel worden alle bedden langs gelopen en worden de bijzonderheden verteld van afgelopen nacht. Daarna gaan we hand in hand in een kring staan en word er gezongen. Eerst in het Zulu en daarna het Onze Vader in het Engels. Een prachtig moment om mee te maken. Hierna gaat ieder zijn ding doen. Eerst hebben we want rondgekeken. We zijn verbaasd over de oude bedden die er nog staan, niks geen hoog-laag bed maar een bed met hoge spijlen.
Rina is gaan helpen met wassen van een oudere dame. Met een teiltje met water en een lapje en flink wat zeep wordt de mevrouw gewassen. Een hele ervaring, als je dat vanuit de zorg niet gewend bent. In Nederland is het wassen met twee kommen, één voor boven en één voor beneden met washandjes.
Misschien doen wij ook wel veel te moeilijk.
Ikzelf ben Tamhie gaan helpen. Een jonge jongen die van alles doet op het respite unit. Hij maakt de memorybox voor mensen die terminaal zijn, zodat familie een mooie herinnering heeft aan de overledene. Hij doet een soort van fysiotherapie, hij helpt de mensen met bewegen. Hij verzorgt de mensen, hij zorgt voor de elektrische apparaten etc etc. Een jongen met heel veel liefde voor zijn werk.
En wat een mooie en onverwachte dingen kom je op de unit tegen. De jongen waar Els en Rina gisteren over schreven, zat vandaag recht op in bed en er was zowaar weer heel klein beetje hoop. Hij was helder en we hebben er even mee gepraat en een tijdschrift mee gelezen. Op deze unit is God wel heel dichtbij.
We spreken nog jonge vrouw van 25 jaar. Ze lijkt niet ouder dan 14 jaar en is zo mager dat je je niet kan voorstellen dat ze al 2 kinderen heeft gebaard. Ze ligt er al een maand en heeft al die tijd haar kinderen van 6 en 3 jaar niet gezien. Dat kunnen wij ons als moeder zijnde toch niet voorstellen.
Vervolgens gaan Rina en ik naar een meneer in het achterste bed. Het bed moet helemaal gereinigd worden. Dit vanwege een ernstige huidziekte. Het ziet er zo vies uit dat we de man bijna niet durven aanraken. Ook heeft deze man TB zoals 90% van de patiënten. Wij schrokken er van toen we het hoorde. Moet je indenken, in Nederland hoor je er bijna niet meer van. En hier heeft 9 van de 10 patiënten het.
Maar als je denkt dat het een bedrukte sfeer is op de zaal dan heb je het mis. Mensen nog aan toe wat een levendige boel is het daar. En wat is de verzorging van de mensen liefdevol. De medewerkers hebben geen stress en nemen de tijd voor de patiënten. Rina en ik hebben veel respect voor deze unit waar zoveel leed is maar ook zoveel liefde van God rondgaat. Wat hebben we een prachtige ochtend gehad in het respite unit!
Groet, Monique en Rina
Wat een dag weer
De diaconale reis van Oost Souburg naar Hillcrest Aids Centre is en blijft geweldig.
 |
| Monique en Jaco |
dinsdag 15 augustus 2017
Een emotionele ontmoeting
Na het ontbijt vertrekken we weer met het busje. Precies om 8.45u. We hebben onze was ingeleverd. Op het HACT aangekomen worden de plannen gewijzigd. De container is nog niet helemaal klaar, dus kunnen we daar niets beginnen. Dan vraagt Aad of er 1 of 2 mensen mee willen naar Durban. Er is in de respite-unit een 16-jarige jongen die heel erg ziek is. Zijn wens is om nog 1 x de zee te zien en kip met friet en ijs te eten en cola te drinken. Als we hem voor het eerst zien staan met de verpleegkundige, schrikken we ervan. Hij is heel klein en mager en ziet eruit als een 10/11-jarige. Met de verpleegkundige, en een chauffeur gaan we met hem naar het strand van Durban. We tillen hem in de auto en hij zit tussen ons in. Hij praat erg zacht, want hij is behoorlijk verzwakt. Onderweg zien we aan zijn ogen dat hij toch geniet. In Durban aangekomen loopt hij met ondersteuning naar een restaurant, waar hij even op zijn spicey chicken, friet en cola moet wachten. Dat kost hem al zoveel energie, dat hij voorovergebogen met zijn hoofd op zijn armen op tafel ligt. Als hij overeind komt wijst hij naar een stoel waar we hem op zetten. Af en toe neemt hij een slokje cola door een rietje. Als de bestelling komt eet hij met smaak een stukje kip op, met zicht op zee. Hij wijst steeds naar zijn rug. Omdat hij zo'n pijn heeft, leggen we de meegebrachte handdoek achter hem. Al snel blijkt dat hij niet meer met zijn voeten de zee kan voelen, dus draagt de verpleegkundige hem naar de auto. Tijdens de terugreis hangt hij uitgeput tegen haar aan. Terug bij HACT legt Els hem op bed.
We weten zeker dat hij heeft genoten en zijn dankbaar dat we dit voor hem hebben kunnen doen. Voor ons was dit een kleine moeite met veel impact.
Rina en Els
We weten zeker dat hij heeft genoten en zijn dankbaar dat we dit voor hem hebben kunnen doen. Voor ons was dit een kleine moeite met veel impact.
Rina en Els
"Hello, how are you?"
Je wordt er soms gek van, want iedereen die je tegenkomt zegt het. "Hello, how are you?" Hoe gaat het met je? Aardig op zich, maar vaak overdreven. Mensen die je nog nooit hebt gezien en na de begroeting ook niet meer zal zien, het gebeurt. Op deze momenten kan je enkel met hen meedoen en vanbinnen zuchten.
De mensen hier hebben meer gewoontes die afwijken van de onze. Alle Zulu mensen hebben een naam die in hun eigen taal iets betekent. Zo heet de man die met ons mee klust Sia, dat betekent dankjewel. Je kan dus Sia Sia zeggen in het Zulu tegen hem. In het Nederlands klinkt dat niet: Compleet, Liefde, Dankjewel, Geschenk. Het zijn allemaal potentiële namen.
Bijzondere taal, Zulu. Het Zuid-Afrikaans is ook leuk, zo hoorde we dat ze tegen een scooter brompony zeggen. Het Zeeuws spant natuurlijk de kroon, dat is de taal die ik het beste leer hier in Zuid-Afrika. Met een groep Zeeuwen is dat niet heel gek natuurlijk. "Kiek, een kacheltje op den diek" en andere random kreten. Een kacheltje is dus een veulen ben ik achtergekomen. Mijn tablet noemen ze een frieftegel, frief als in wrijven als in swypen en tegel vanwege de vorm. Het is een leerzame reis voor mij.
Ik leer hier niet alleen Zeeuws, maar ook dat ik niet kan dansen. Alle Zulu mensen kunnen dansen en zingen. Vrouwen gooien hun been in de lucht en zijn ontzettend lenig. Ze zingen en dansen met passie voor iedere bezoeker. Ik kan me niet herinneren dat ik op de basisschool ooit heb moeten dansen voor willekeurige bezoekers. Wij Zeeuwen: doe maar normaal, dan doe je gek genoeg. Misschien is dat maar goed ook, want ritme en swingende heupen zitten niet in onze genen.
De Zulu mensen hebben helaas ook gewoontes die ik helemaal niets vind. De positie van de vrouw is naar westerse standaarden belabberd. Er wordt nog steeds geld betaald aan de familie van de vrouw bij een huwelijk en als de vrouw uit huis wil om op visite gaan moet ze dat vragen.
De Zulu cultuur is mooi, maar er zijn een heleboel ouderwetse opvattingen die veel problemen tot gevolg hebben.
Celina
De mensen hier hebben meer gewoontes die afwijken van de onze. Alle Zulu mensen hebben een naam die in hun eigen taal iets betekent. Zo heet de man die met ons mee klust Sia, dat betekent dankjewel. Je kan dus Sia Sia zeggen in het Zulu tegen hem. In het Nederlands klinkt dat niet: Compleet, Liefde, Dankjewel, Geschenk. Het zijn allemaal potentiële namen.
Bijzondere taal, Zulu. Het Zuid-Afrikaans is ook leuk, zo hoorde we dat ze tegen een scooter brompony zeggen. Het Zeeuws spant natuurlijk de kroon, dat is de taal die ik het beste leer hier in Zuid-Afrika. Met een groep Zeeuwen is dat niet heel gek natuurlijk. "Kiek, een kacheltje op den diek" en andere random kreten. Een kacheltje is dus een veulen ben ik achtergekomen. Mijn tablet noemen ze een frieftegel, frief als in wrijven als in swypen en tegel vanwege de vorm. Het is een leerzame reis voor mij.
Ik leer hier niet alleen Zeeuws, maar ook dat ik niet kan dansen. Alle Zulu mensen kunnen dansen en zingen. Vrouwen gooien hun been in de lucht en zijn ontzettend lenig. Ze zingen en dansen met passie voor iedere bezoeker. Ik kan me niet herinneren dat ik op de basisschool ooit heb moeten dansen voor willekeurige bezoekers. Wij Zeeuwen: doe maar normaal, dan doe je gek genoeg. Misschien is dat maar goed ook, want ritme en swingende heupen zitten niet in onze genen.
De Zulu mensen hebben helaas ook gewoontes die ik helemaal niets vind. De positie van de vrouw is naar westerse standaarden belabberd. Er wordt nog steeds geld betaald aan de familie van de vrouw bij een huwelijk en als de vrouw uit huis wil om op visite gaan moet ze dat vragen.
De Zulu cultuur is mooi, maar er zijn een heleboel ouderwetse opvattingen die veel problemen tot gevolg hebben.
Celina
maandag 14 augustus 2017
Bouwen op z'n Afrikaans
Zoals sommige lezers wel weten ben ik actief in de bouwwereld. In mijn dagelijks werk bouw ik niet zelf, maar ben ik bezig met plannen, organiseren, ontwerpen en maken van kostenberekeningen. Toen het in de bouw een tijdje wat minder ging, heb ik een aantal jaren voor de klas gestaan. Een van de vakken waarin ik lesgaf was betontechnologie. Bij dit vak hoorde ook een betonpracticum. Met behulp van een eenvoudige vuistregel maakten de studenten een hoeveelheid beton met de volgende grondstoffen: 1 deel cement, 2 delen zand en 3 delen grind. Daarbij ongeveer een half deel water en dan goed mengen. Na ongeveer een dag is de beton hard en kan je verder bouwen. Na 7 dagen is de beton voldoende sterk en kan je de constructie gaan belasten.
In Zuid-Afrika doen ze het net iets anders.
Afgelopen week hebben we een dakconstructie gemaakt. Deze rust aan de ene kant op stalen kokerprofielen die aan de bovenzijde zijn opengeknipt (deze profielen hadden ze nog ergens liggen van een vorige klus, dus hoefden ze nu niet aan te schaffen). Aan de andere kant wordt het dak tijdelijk ondersteund met een ietwat provisorische hulpconstructie. Onder het dak zijn 3 uit de kluiten gewassen houten palen bevestigd, aan de onderzijde voorzien van een stalen buis. De stalen buis is lang genoeg om ingestort te worden in de betonnen funderingspoer. Vanmiddag hebben we het beton gemaakt voor deze poeren. De beton bestaat uit een onduidelijke hoeveelheid cement ('een halve zak zal toch wel voldoende zijn?'), een stuk of drie scheppen zand van onduidelijke herkomst en een stuk of vijf scheppen grind dat toevallig in de buurt lag. Samen met wat water (gelukkig niet te veel, anders krijg je grindnesten) leek het best een aardig klusje betonmortel.
We hebben onder de houten palen een gat gegraven, de steunconstructie in gereedheid gebracht en op hoop van zegen de beton in de gaten gegooid. Beetje verdichten met een stalen staaf, de palen nog een beetje rechtzetten met behulp van de waterpas en niks meer aan doen!
Allemaal zonder ISO-certificaten, KOMO-Attesten of V&G-plannen, maar met een enorme dosis enthousiasme en een groot hart voor de zaak.
Morgen halen we de stempels weg en zullen we zien of de boel stevig genoeg is.
Wordt vervolgd.
Jaco
In Zuid-Afrika doen ze het net iets anders.
We hebben onder de houten palen een gat gegraven, de steunconstructie in gereedheid gebracht en op hoop van zegen de beton in de gaten gegooid. Beetje verdichten met een stalen staaf, de palen nog een beetje rechtzetten met behulp van de waterpas en niks meer aan doen!
Allemaal zonder ISO-certificaten, KOMO-Attesten of V&G-plannen, maar met een enorme dosis enthousiasme en een groot hart voor de zaak.
Morgen halen we de stempels weg en zullen we zien of de boel stevig genoeg is.
Wordt vervolgd.
Jaco
Op school
Sbu Mtetwa staat voor de klas, de hoogste groep van de Primary School St Leo, een rooms-katholieke basisschool in de township Molweni. Hij trekt met zijn gezicht, springt op en neer, zingt, brult, danst, zwaait met zijn armen, en schakelt moeiteloos over van het Engels naar het Zoeloe. Sbu, die overigens in 2013 samen met de toenmalige directeur Olivia in de kerk van Souburg is geweest, is educator van het HACT. Een keer per week gaat hij naar deze school om les te geven in life skills, levensvaardigheden. Hij woont enkele kilometers verderop. Het is een geluk dat Sbu er is, want nog maar enkele dagen geleden is hij vader geworden. Het is niet te merken aan de energie die hij heeft en uitstraalt. Een geboren leraar.
'Wat hebben we vorige keer gedaan?', vraagt hij. Het was een les over cleanliness, over hoe je je lichaam schoon houdt. Het is een prachtig heen en weer met de leerlingen, al dan niet gezongen. De leerlingen sommen op: je gaat in bad, je poetst je tanden, je trekt schone kleren aan. Sbu herhaalt, en maakt bijpassende gebaren.
Dan introduceert hij ons als groep. Jaco gaat naar voren. Hij vertelt over waar we vandaan komen, dat we dijken hebben, en molens, en dat kinderen op de fiets naar school gaan, en dat er geen heuvels zijn: Nederland is een plat land. Sbu vertaalt dat onnavolgbaar. De zee stormt, de wieken van de molens gieren door de lucht, de leerlingen buigen zich diep voorover op de fietsen. De kinderen stellen ook vragen: komt het water wel eens over de dijken? Welke taal wordt er gesproken? Hoeveel scholen zijn er?
En dan is er het onderwerp van deze dag: Healthy eating, gezond eten. Dat is, leren we, in het Zoeloe: Okunempilo Ukudla. Sbu leert de kinderen dat de basisregel is: eet gevarieerd. Hij komt uit op een schijf van zeven, waaronder fruit en granen eten, groenten, water, en ook producten met suiker(s).
Ik zit zelf achterin de klas, met mijn lange benen opgevouwen in een schoolbankje. Gezond eten is belangrijk, tegelijkertijd hebben we net tijdens de pauze gezien dat vrouwen op het schoolplein zitten met chips, zoete dranken, snoep. Geen appels, geen fruit, want allemaal te duur.
Op deze school zijn er ca. 800 leerlingen, met 27 leerkrachten, en vaak klassen met 40 tot 45 leerlingen. Het onderwijs is vrij en kosteloos, maar er komen nu zoveel leerlingen dat er misschien wel begintesten afgenomen moeten worden, vertelt de directeur (principal). Zij laat ons vol trots de computerruimte zien, met oude computers, maar ook een kast vol met moderne laptops, onlangs geschonken.
Tijdens de pauze praat ik samen met Monique een tijdje met Pamla Mtshali, de assistent van Sbu. Zij vertelt een indrukwekkend verhaal. Ze is bij het HACT begonnen als schoonmaakster en kok, en vervolgens is zij betrokken geraakt bij het educatieprogramma. Zij kwam in aanraking met het centrum, omdat sommige van haar broers en zussen, ooms en haar moeder in de respite unit zijn opgenomen en overleden zijn aan de gevolgen van HIV en AIDS. Een groot deel van haar familie is er door getroffen. Haar vader heeft ze nooit gekend. Zij is blij met de kansen die zijzelf heeft gekregen, als alleenstaande moeder van twee kinderen. Ze vertelt dat ze stevig op haar benen heeft leren staan. Ze is een proud woman, en dat straalt deze prachtige vrouw uit. Ze vertelt dat zo'n 10 procent van de kinderen op deze school te maken heeft met geweld en verkrachting, HIV, armoede. Ik krijg er de rillingen van.
Aan het eind van ons bezoek, nadat we koffie en thee met iets lekkers hebben genoten samen met de directeur, Sbu en Pamela, gaan we naar buiten. Op het schoolplein verzamelen grote groepen kinderen zich. Er worden Zoeloedansen opgevoerd. Een huwelijksdans, waarbij de meiden hun benen hoog omhoog gooien en ritmisch dansen, onder tromgeroffel. Ze zingen de longen uit hun lijf. Een jongen rent er schreeuwend om heen, gooit zich op de grond, lacht en huilt en brult. Het is fantastisch om te zien.
Sbu nodigt ons na afloop mee naar zijn huis, waar we zijn pasgeboren zoon Luphelille kunnen bewonderen. We zien zijn vrouw voor het eerst en even later ook de moeder en zus van Sbu. Aad wordt als vertrouwde huisvriend begroet. Ik houd even de forse baby in mijn armen en kijk naar het geluk van deze jonge ouders. Ik hoop dat dit kind veilig kan opgroeien. We nemen afscheid na een paar minuten en rijden naar het centrum.
'Wat hebben we vorige keer gedaan?', vraagt hij. Het was een les over cleanliness, over hoe je je lichaam schoon houdt. Het is een prachtig heen en weer met de leerlingen, al dan niet gezongen. De leerlingen sommen op: je gaat in bad, je poetst je tanden, je trekt schone kleren aan. Sbu herhaalt, en maakt bijpassende gebaren.
Dan introduceert hij ons als groep. Jaco gaat naar voren. Hij vertelt over waar we vandaan komen, dat we dijken hebben, en molens, en dat kinderen op de fiets naar school gaan, en dat er geen heuvels zijn: Nederland is een plat land. Sbu vertaalt dat onnavolgbaar. De zee stormt, de wieken van de molens gieren door de lucht, de leerlingen buigen zich diep voorover op de fietsen. De kinderen stellen ook vragen: komt het water wel eens over de dijken? Welke taal wordt er gesproken? Hoeveel scholen zijn er?
En dan is er het onderwerp van deze dag: Healthy eating, gezond eten. Dat is, leren we, in het Zoeloe: Okunempilo Ukudla. Sbu leert de kinderen dat de basisregel is: eet gevarieerd. Hij komt uit op een schijf van zeven, waaronder fruit en granen eten, groenten, water, en ook producten met suiker(s).
Ik zit zelf achterin de klas, met mijn lange benen opgevouwen in een schoolbankje. Gezond eten is belangrijk, tegelijkertijd hebben we net tijdens de pauze gezien dat vrouwen op het schoolplein zitten met chips, zoete dranken, snoep. Geen appels, geen fruit, want allemaal te duur.
Op deze school zijn er ca. 800 leerlingen, met 27 leerkrachten, en vaak klassen met 40 tot 45 leerlingen. Het onderwijs is vrij en kosteloos, maar er komen nu zoveel leerlingen dat er misschien wel begintesten afgenomen moeten worden, vertelt de directeur (principal). Zij laat ons vol trots de computerruimte zien, met oude computers, maar ook een kast vol met moderne laptops, onlangs geschonken.
Tijdens de pauze praat ik samen met Monique een tijdje met Pamla Mtshali, de assistent van Sbu. Zij vertelt een indrukwekkend verhaal. Ze is bij het HACT begonnen als schoonmaakster en kok, en vervolgens is zij betrokken geraakt bij het educatieprogramma. Zij kwam in aanraking met het centrum, omdat sommige van haar broers en zussen, ooms en haar moeder in de respite unit zijn opgenomen en overleden zijn aan de gevolgen van HIV en AIDS. Een groot deel van haar familie is er door getroffen. Haar vader heeft ze nooit gekend. Zij is blij met de kansen die zijzelf heeft gekregen, als alleenstaande moeder van twee kinderen. Ze vertelt dat ze stevig op haar benen heeft leren staan. Ze is een proud woman, en dat straalt deze prachtige vrouw uit. Ze vertelt dat zo'n 10 procent van de kinderen op deze school te maken heeft met geweld en verkrachting, HIV, armoede. Ik krijg er de rillingen van.
Aan het eind van ons bezoek, nadat we koffie en thee met iets lekkers hebben genoten samen met de directeur, Sbu en Pamela, gaan we naar buiten. Op het schoolplein verzamelen grote groepen kinderen zich. Er worden Zoeloedansen opgevoerd. Een huwelijksdans, waarbij de meiden hun benen hoog omhoog gooien en ritmisch dansen, onder tromgeroffel. Ze zingen de longen uit hun lijf. Een jongen rent er schreeuwend om heen, gooit zich op de grond, lacht en huilt en brult. Het is fantastisch om te zien.
Sbu nodigt ons na afloop mee naar zijn huis, waar we zijn pasgeboren zoon Luphelille kunnen bewonderen. We zien zijn vrouw voor het eerst en even later ook de moeder en zus van Sbu. Aad wordt als vertrouwde huisvriend begroet. Ik houd even de forse baby in mijn armen en kijk naar het geluk van deze jonge ouders. Ik hoop dat dit kind veilig kan opgroeien. We nemen afscheid na een paar minuten en rijden naar het centrum.
zondag 13 augustus 2017
Zondag rustdag.
Vandaag hebben we kennis gemaakt met de kerkelijke gemeente die begin jaren '90 het initiatief nam tot wat nu HACT is. The Hillcrest Methodist Church. Er was een vroege dienst om haf acht, maar wij kozen voor de dienst van half tien. Onderweg naar de kerk reden we weer langs hetzelfde bord waarop staat: God invites you, and so do we (God nodigt je uit, en wij ook!).
Dominee Andrew Robinson heette ons hartelijk welkom en zei dat hij blij was dat we er waren ('Nice to have you in our midst') Dat valt me trouwens op aan veel Afrikaners, blank en zwart, ze zijn allemaal even vriendelijk, oprecht en open. Onze chauffeur zegt ook steeds dat we onze tijd moeten nemen, terwijl hij soms een hele dag met ons op sjouw is.
We hadden het geluk om getuige te zijn van een doopdienst. De kleine Joshua werd aan de gemeente voorgesteld en de gemeente heette ook hem hartelijk welkom. Daarvoor had de dominee God gedankt met een uitvoerige opsomming van dingen waar we allemaal dankbaar voor zijn: de prachtige natuur met al zijn kleuren en geurepracht, het licht in onze ogen, een huis om in te wonen, genoeg heerlijk eten en drinken.
De preek zat vol met humor en anekdotes, maar de boodschap was er niet minder om! God keurt de zonde af, maar houdt van de zondaar. Het voert te ver om hier de hele preek te gaan herhalen (en zo goed heb ik nu ook niet opgelet......). En misschien laat ik dat beter over aan Eeuwout, die heeft daar al over geschreven, over de onvoorwaardelijke liefde, in het Engels 'unconditional love'
Dat is iets wat ze op het Hillcrest Aids Center dagelijks in de praktijk brengen. In de beginjaren van de AIDS-epidemie wist men niet wat te doen bij de steeds maar groeiende stroom aan patiënten. Toen heeft men bij het HACT besloten om onvoorwaardelijk van de patiënten te houden, ze (letterlijk) te omarmen en er voor ze te zijn. Dat gaf bij vele patiënten verbetering in hun toestand.
Na de dienst werd er koffie gedronken met een chocoladetaart waar ze bij 'Heel Holland Bakt' jaloers op zouden zijn. De gesprekken met de gemeenteleden waren hartverwarmend. Met degenen die Afrikaans spreken kan je trouwens ook gewoon in het Nederlands communiceren. En anders zeg je gewoon: Ek kan jou nie verstaan nie.
Na de overheerlijke braai op het Vuleka centrum, waar we verblijven, brachten we een bezoek aan een reptielenzoo waar we met bewondering keken naar een Zuludans, een openluchtmuseum van de Zulucultuur, waar we een flinke slok Zulubier te drinken kregen en een voorraad slangen en krokodillen te zien kregen waar je koud van wordt.
Eeuwout heeft zich van een zeer verrassende kant laten zien. Onbevreesd nam hij achtereenvolgens een python en een babykrokodil in zijn handen. Naar verluid vonden ook de beide dieren dit een onvergetelijke ervaring. Na deze ontspannende activiteit zijn we weer naar ons verblijf gewandeld.
Kortom, een heerlijke rustige zondagmiddag.
Een hartelijke groet aan al onze lezers!
Jaco
Dominee Andrew Robinson heette ons hartelijk welkom en zei dat hij blij was dat we er waren ('Nice to have you in our midst') Dat valt me trouwens op aan veel Afrikaners, blank en zwart, ze zijn allemaal even vriendelijk, oprecht en open. Onze chauffeur zegt ook steeds dat we onze tijd moeten nemen, terwijl hij soms een hele dag met ons op sjouw is.
We hadden het geluk om getuige te zijn van een doopdienst. De kleine Joshua werd aan de gemeente voorgesteld en de gemeente heette ook hem hartelijk welkom. Daarvoor had de dominee God gedankt met een uitvoerige opsomming van dingen waar we allemaal dankbaar voor zijn: de prachtige natuur met al zijn kleuren en geurepracht, het licht in onze ogen, een huis om in te wonen, genoeg heerlijk eten en drinken.
De preek zat vol met humor en anekdotes, maar de boodschap was er niet minder om! God keurt de zonde af, maar houdt van de zondaar. Het voert te ver om hier de hele preek te gaan herhalen (en zo goed heb ik nu ook niet opgelet......). En misschien laat ik dat beter over aan Eeuwout, die heeft daar al over geschreven, over de onvoorwaardelijke liefde, in het Engels 'unconditional love'
Dat is iets wat ze op het Hillcrest Aids Center dagelijks in de praktijk brengen. In de beginjaren van de AIDS-epidemie wist men niet wat te doen bij de steeds maar groeiende stroom aan patiënten. Toen heeft men bij het HACT besloten om onvoorwaardelijk van de patiënten te houden, ze (letterlijk) te omarmen en er voor ze te zijn. Dat gaf bij vele patiënten verbetering in hun toestand.
Na de dienst werd er koffie gedronken met een chocoladetaart waar ze bij 'Heel Holland Bakt' jaloers op zouden zijn. De gesprekken met de gemeenteleden waren hartverwarmend. Met degenen die Afrikaans spreken kan je trouwens ook gewoon in het Nederlands communiceren. En anders zeg je gewoon: Ek kan jou nie verstaan nie.
Na de overheerlijke braai op het Vuleka centrum, waar we verblijven, brachten we een bezoek aan een reptielenzoo waar we met bewondering keken naar een Zuludans, een openluchtmuseum van de Zulucultuur, waar we een flinke slok Zulubier te drinken kregen en een voorraad slangen en krokodillen te zien kregen waar je koud van wordt.
Eeuwout heeft zich van een zeer verrassende kant laten zien. Onbevreesd nam hij achtereenvolgens een python en een babykrokodil in zijn handen. Naar verluid vonden ook de beide dieren dit een onvergetelijke ervaring. Na deze ontspannende activiteit zijn we weer naar ons verblijf gewandeld.
Kortom, een heerlijke rustige zondagmiddag.
Een hartelijke groet aan al onze lezers!
Jaco
Oordeel niet, heb lief!
Vanmorgen gingen we naar de Hillcrest Methodist Church, waar we warm welkom werden geheten door dominee Andrew Robinson, een jonge (van mij uit gezien) energieke man, die levendig en boeiend weet te vertellen. Met tal van anekdotes. Daarbij weet hij goed gebruik te maken van timing en mimiek: hij weet zijn hoorders te bespelen.
Deze kerkgemeenschap stond aan de wieg van het Hillcrest Aids Centre, in 1990. De kerkgangers zijn in meerderheid blank, hoewel er ook zwarte mensen zijn. De dienst is een aaneenschakeling van gebeden, zang met en door een koortje, praise, mededelingen, een doop, een preek.
De preek ging over een tekst uit de Bergrede, Matteüs 7, waarin Jezus oproept om de ander niet te oordelen. Kijk niet naar de splinter in het oog van de ander, maar let op de balk in je eigen oog. Ds Andrew wist dit creatief te verbinden met een uitspraak, die nogal eens gebezigd wordt: 'Heb de zondaar lief en haat de zonde'. Het is een uitdrukking die je al zo ongeveer bij kerkvader Augustinus kunt tegenkomen, maar ook buiten de christelijke traditie, bij Mahatma Gandhi. Aan de hand van powerpointdia's liet ds Andrew de verschillende aspecten van zonde zien. Zonde is bijbels gezien het missen van je doel. Je kunt doelbewust iets doen wat de ander schaadt, of je kunt het goede nalaten.
Volgens Andrew zijn er zeker een aantal redenen om de uitspraak over het liefhebben van de zondaar en het haten van de zonde kritisch te bekijken. Het is een overbodige uitspraak, want het voegt niet zo veel toe. Je kijkt dan naar de ander in eerste instantie als zondaar, in plaats van als medemens. Het is bovendien een hele klus om wel de zonde te veroordelen en niet de zondaar: dat gaat vaak in één beweging door. Met zo'n uitspraak zet je de zonde buiten jezelf, je ziet allereerst de zonde van de ander.
Volgens ds Andrew zou Jezus zoiets dergelijks nooit zeggen. Als hij ergens een hekel aan had, dan was het hypocrisie en het veroordelen van anderen. Jezus sprak niet vaak over oordelen, wel over barmhartigheid en vergeving. Jezus zou deze uitspraak ongetwijfeld veranderen in: 'Heb de zondaar lief en kijk naar de zonde van jezelf'. Of nog beter: 'Heb lief!'
Zelf vond ik het verrassend dat een vaak geciteerde slogan zo anders bekeken werd. Het zet je aan het denken. En het geeft aan hoe verrassend Jezus uit de hoek kon komen. Vanmorgen was het een les in niet oordelen, een van de moeilijkste dingen om te praktiseren.
Eeuwout
Deze kerkgemeenschap stond aan de wieg van het Hillcrest Aids Centre, in 1990. De kerkgangers zijn in meerderheid blank, hoewel er ook zwarte mensen zijn. De dienst is een aaneenschakeling van gebeden, zang met en door een koortje, praise, mededelingen, een doop, een preek.
De preek ging over een tekst uit de Bergrede, Matteüs 7, waarin Jezus oproept om de ander niet te oordelen. Kijk niet naar de splinter in het oog van de ander, maar let op de balk in je eigen oog. Ds Andrew wist dit creatief te verbinden met een uitspraak, die nogal eens gebezigd wordt: 'Heb de zondaar lief en haat de zonde'. Het is een uitdrukking die je al zo ongeveer bij kerkvader Augustinus kunt tegenkomen, maar ook buiten de christelijke traditie, bij Mahatma Gandhi. Aan de hand van powerpointdia's liet ds Andrew de verschillende aspecten van zonde zien. Zonde is bijbels gezien het missen van je doel. Je kunt doelbewust iets doen wat de ander schaadt, of je kunt het goede nalaten.
Volgens Andrew zijn er zeker een aantal redenen om de uitspraak over het liefhebben van de zondaar en het haten van de zonde kritisch te bekijken. Het is een overbodige uitspraak, want het voegt niet zo veel toe. Je kijkt dan naar de ander in eerste instantie als zondaar, in plaats van als medemens. Het is bovendien een hele klus om wel de zonde te veroordelen en niet de zondaar: dat gaat vaak in één beweging door. Met zo'n uitspraak zet je de zonde buiten jezelf, je ziet allereerst de zonde van de ander.
Volgens ds Andrew zou Jezus zoiets dergelijks nooit zeggen. Als hij ergens een hekel aan had, dan was het hypocrisie en het veroordelen van anderen. Jezus sprak niet vaak over oordelen, wel over barmhartigheid en vergeving. Jezus zou deze uitspraak ongetwijfeld veranderen in: 'Heb de zondaar lief en kijk naar de zonde van jezelf'. Of nog beter: 'Heb lief!'
Zelf vond ik het verrassend dat een vaak geciteerde slogan zo anders bekeken werd. Het zet je aan het denken. En het geeft aan hoe verrassend Jezus uit de hoek kon komen. Vanmorgen was het een les in niet oordelen, een van de moeilijkste dingen om te praktiseren.
Eeuwout
zaterdag 12 augustus 2017
Een dagje vrij op hoog niveau
Vandaag, zaterdag 12 augustus, hebben we een dagje vrij en op het programma staat een gevarieerd bezoek aan de miljoenenstad Durban waar Hillcrest 35 km vandaan ligt. Nou de variatie hebben we gekregen hoor, volop!
 |
| Lies, Rina, Jaco, Monique, Celina, Eeuwout, Els en Aad |
vrijdag 11 augustus 2017
Een enerverende dag
Vrijdag 11 augustus
Het is weer een prachtige dag met weer ongeveer 30 graden.
Lies en ik maken de omgekeerde spirituele wandeling op het Vuleka Centrum.
We zien o,a, een babanenbos(je) en maken even een foto.
Na weer een heerlijk ontbijt vertrekken we met het busje naar het Hillcrest Centre.
Monique, Els en Rina gaan verder met het reorganiseren in de White Elphant.
De laatste loodjes en dan ziet de winkel er weer prachtig opgeruimd uit.
Ongelooflijk wat hebben we een ruimte gecreëerd. Onze "baas"Helger is vreselijk blij en bedankt ons hartelijk.
Jacco, Lies en Celina gaan verder met de memory wall, er wordt volop geschilderd, jammer dat de verf snel op raakt, maar geen probleem, binnen de kortste keren staat er een nieuwe grote bus verf voor hun neus.
Het is lunchtijd, dus moeten ze ermee stoppen. Hopelijk kunnen ze het a.s. maandag verder af maken.
Na de lunch gaan we op weg voor een bezoek aan het kinderprogramma in de vallei waar we hartelijk worden ontvangen.
Hier zal Els wat meer over vertellen.
Rina
Na de fantastische lunch met wraps, vertrekken we naar de vallei om kennis te maken met een stukje preventie vanuit HACT: jongeren bewust maken van de gevaren van hiv/aids.
De jongeren die daar komen zijn tussen de 12 en 17 jaar en hebben allemaal een bijzondere thuissituatie: geen ouders, 1 ouder, hiv besmet. Ze komen 1 x in de week op vrijdag na schooltijd lopend naar deze "bso"(ze wonen in een straal van max 4 km verwijderd), die onder leiding staat van van een veldwerkster + assistente. Aan de andere kant van de vallei bevindt zich een parallelgroep op dezelfde dag.
Er is ook een preventieproject voor jongere kinderen die dat op hun eigen school volgen.
In de hele vallei wonen duizenden kinderen. HACT bereikt hiervan een paar honderd kinderen in 2 communities.
De leidster begint met ontspanning, en lied en gebed; daarna is er soort stoelendans, waarbij degene die in het midden zit zegt wat de anderen moeten doen: degenen met blauwe schoenen, witte sokken, neus enz moeten wisselen. Daarna loopt iedereen in de cirkel achter elkaar en als de leidster een getal roept, ga je met dat aantal personen bij elkaar staan.De afvallers gaan in het midden staan.
Er wordt brood, fruit een zakje snacks en drinken uitgedeeld en daarna wordt er een preventiespel gespeeld, waarbij ze spelenderwijs leren hoe je hivbesmetting kunt voorkomen.
Er wordt een A4tje meegegeven om thuis te bestuderen, maar dat blijkt voor hen veel te moeilijk.
Als afsluiting wordt er heel uitbundig gedanst, gezongen en geklapt, waar wij ook allemaal aan mee doen.
Els
Het is weer een prachtige dag met weer ongeveer 30 graden.
Lies en ik maken de omgekeerde spirituele wandeling op het Vuleka Centrum.
We zien o,a, een babanenbos(je) en maken even een foto.
Na weer een heerlijk ontbijt vertrekken we met het busje naar het Hillcrest Centre.
Monique, Els en Rina gaan verder met het reorganiseren in de White Elphant.
De laatste loodjes en dan ziet de winkel er weer prachtig opgeruimd uit.
Ongelooflijk wat hebben we een ruimte gecreëerd. Onze "baas"Helger is vreselijk blij en bedankt ons hartelijk.
Jacco, Lies en Celina gaan verder met de memory wall, er wordt volop geschilderd, jammer dat de verf snel op raakt, maar geen probleem, binnen de kortste keren staat er een nieuwe grote bus verf voor hun neus.
Het is lunchtijd, dus moeten ze ermee stoppen. Hopelijk kunnen ze het a.s. maandag verder af maken.
Na de lunch gaan we op weg voor een bezoek aan het kinderprogramma in de vallei waar we hartelijk worden ontvangen.
Hier zal Els wat meer over vertellen.
Rina
Na de fantastische lunch met wraps, vertrekken we naar de vallei om kennis te maken met een stukje preventie vanuit HACT: jongeren bewust maken van de gevaren van hiv/aids.
De jongeren die daar komen zijn tussen de 12 en 17 jaar en hebben allemaal een bijzondere thuissituatie: geen ouders, 1 ouder, hiv besmet. Ze komen 1 x in de week op vrijdag na schooltijd lopend naar deze "bso"(ze wonen in een straal van max 4 km verwijderd), die onder leiding staat van van een veldwerkster + assistente. Aan de andere kant van de vallei bevindt zich een parallelgroep op dezelfde dag.
Er is ook een preventieproject voor jongere kinderen die dat op hun eigen school volgen.
In de hele vallei wonen duizenden kinderen. HACT bereikt hiervan een paar honderd kinderen in 2 communities.
De leidster begint met ontspanning, en lied en gebed; daarna is er soort stoelendans, waarbij degene die in het midden zit zegt wat de anderen moeten doen: degenen met blauwe schoenen, witte sokken, neus enz moeten wisselen. Daarna loopt iedereen in de cirkel achter elkaar en als de leidster een getal roept, ga je met dat aantal personen bij elkaar staan.De afvallers gaan in het midden staan.
Er wordt brood, fruit een zakje snacks en drinken uitgedeeld en daarna wordt er een preventiespel gespeeld, waarbij ze spelenderwijs leren hoe je hivbesmetting kunt voorkomen.
Er wordt een A4tje meegegeven om thuis te bestuderen, maar dat blijkt voor hen veel te moeilijk.
Als afsluiting wordt er heel uitbundig gedanst, gezongen en geklapt, waar wij ook allemaal aan mee doen.
Els
Van handwerkman naar kunstenaar
Vanmiddag sprak ik met Francis Ngaeje, een man van 43 jaar. Hij zat te werken in zijn cabine op het centrum. Francis is een begenadigde kunstenaar en handwerkman. Hij maakt de meest uiteenlopende dingen van diverse gerecycelde materialen: glazen, bloemen, schilderijen, tassen, speelgoed. Hij heeft er een buitengewoon plezier in creatief te werken en te denken. Zijn geest is scherp. Hij werkt sinds vijf jaar bij Woza Moya. Terwijl ik bij hem zit in de cabine - een leerling zit ingespannen naast me te werken - vertelt hij me zijn verhaal.
'In 1996 begon ik te werken met gerecycelde materialen voor een crèche. Dat was in een buitenwijk van Durban. Ik kwam in contact met een zekere Jonathan, die iets in me begon te zien. Hij vroeg me of ik zijn assistent wilde worden in een bedrijfje. Dat kwam echter niet goed van de grond. We gingen verschillende wegen. Ik raakte in een moeilijke periode. Ik scheidde van mijn vrouw en mijn dochtertje bleef bij haar. Het was een moeilijke periode. Om aan geld te komen doe je dan verschillende dingen. Vrienden vingen me op, na jaren probeerde ik weer contact te krijgen met Jonathan. Die bleek in Johannesburg te wonen. Hij kwam naar me toe in Durban en introduceerde me bij Paula Thomson, de manager van Woza Moya, de handwerkshop van het Hillcrest Aids Centre. Zij zag iets in me en gaf me de kans om mijn talenten te ontwikkelen. Er was nog niet zoiets als een recycleproject en zij gaf mij de kans om dit te ontwikkelen. Ik werk hier met veel plezier. Deze plaats is mijn thuis. Meer mijn thuis dan mijn eigen thuis. Ik heb het hier beter dan in mijn eigen familie. Je kunt hier naar toe komen met een glimlach. Mensen vragen naar je, je kunt je problemen met elkaar delen.'
'Waar ik van droom: dat mijn dochter van inmiddels 22 haar universitaire opleiding kan beginnen en afronden. Het is moeilijk om dat te financieren. En waar ik voor mezelf van droom: dat ik hier kan blijven en verdere kansen kan krijgen om mijn werk verder te brengen. Nu gaat dat onder de vlag van Woza Moya, maar misschien lukt het later om iets voor mezelf te doen. Ik heb geen haast. Het gaat me niet om geld. Het gaat me om het plezier, de vreugde, in het werk. Om uit iets nutteloos iets moois te maken. Ik kijk met nieuwsgierige ogen rond en zie veel schoonheid.'
'Je vraagt me naar compassie, wat compassie is. Voor mij heeft dat te maken met deze plaats: een plaats van liefde en hoop. Zonder liefde is het leven geen leven. Liefde is het woord dat van alle andere woorden het meest belangrijke is. Ik ben religieus. Ik geloof dat God mensen naar zijn beeld maakte. En daarmee wordt niet bedoeld dat we lichamelijk op God lijken, maar dat we wat liefde betreft op God lijken.'
Ik vertelde hem dat volgens mij God heel veelkleurig moet zijn, omdat er mensen met diverse kleuren, culturen, geaardheden zijn. Als mensen zo veelkleurig zijn, is God dat ook, want we zijn immers naar zijn beeld geschapen. Francis moest erom lachen. Ik heb bewondering voor mensen als Francis. Zijn levensvreugde werkt aanstekelijk. Dat hij uit afgedankte spullen iets creatiefs, iets kunstzinnigs weet te scheppen vind ik prachtig. En hij weet met verve te filosoferen over het leven en over God. Een mooi mens.
Eeuwout
Eeuwout
donderdag 10 augustus 2017
Wat is hun toekomst?
Donderdagmorgen, koffietijd. We zitten op het bankje bij de Witte Olifant, de tweede hands winkel.
Een jonge vrouw komt aangelopen uit de Respite Unit. Een patiënte, dunner dan mager, breekbaar maar nieuwsgierig kijkt naar de spullen die net schoongemaakt en opgevouwen zijn door Rina, Monique, Els en Lies. Ze bekijkt een mutsje van alle kanten en vraagt ons de prijs. We verwijzen haar naar Helgar, de beheerder van de tweede hands winkel. Twee rand zegt hij en ze koopt het.
Ik loop even naar haar toe en stel me voor. 'Hoe is het met je' (how are you?) vraag ik. Goed zegt ze terwijl ik haar magere lichaam zie onder haar roze ochtendjas. Ze heet Precious (Schat), ik denk dat ze 40 kg weegt. Voor wie is het mutsje?, vraag ik haar. Voor mijn dochter, zegt ze. Is ze hier bij je?, vraag ik. Nee ze is bij mijn moeder. Het dochtertje is 2 en half jaar oud. Zou ze HIV positief zijn of HIV negatief? . Dat vraag ik natuurlijk niet, ik ken haar net. Trots laat ze me de kaasschaaf-set zien die ze voor haar moeder heeft gekocht. In de Witte Olifant natuurlijk voor 3 rand.
Ze vindt de verzorging en het verblijf in de Respite Unit goed maar haar ogen kijken zo leeg, ze is zo breekbaar. Nauwelijks 25 jaar schat ik haar, wat is haar toekomst?
Later kom ik Emmanuel tegen zittend in een rolstoel. Een forse man, sportief uiterlijk maar verzwakt door AIDS dat de kracht van zijn spieren aantast. Grote hoed, sterke schouders, witte sportsokken tot de knieën, je gelooft het bijna niet dat hij zo ziek is. Maar hij kan weinig meer. Het tast hem aan, hij levert in en wordt zwakker.
Hij is nu een half jaar in de Respite Unit. Hij is daar tevreden en op zijn manier gelukkig. Het einde wordt zo vertraagd. In de Respite Unit gelooft men in hem en laten ze deze grote beer niet de zieke man zijn maar de beer van de Respite Unit. Hij leeft zo een waardig leven maar wat is zijn toekomst?
Aad
Een jonge vrouw komt aangelopen uit de Respite Unit. Een patiënte, dunner dan mager, breekbaar maar nieuwsgierig kijkt naar de spullen die net schoongemaakt en opgevouwen zijn door Rina, Monique, Els en Lies. Ze bekijkt een mutsje van alle kanten en vraagt ons de prijs. We verwijzen haar naar Helgar, de beheerder van de tweede hands winkel. Twee rand zegt hij en ze koopt het.
Ik loop even naar haar toe en stel me voor. 'Hoe is het met je' (how are you?) vraag ik. Goed zegt ze terwijl ik haar magere lichaam zie onder haar roze ochtendjas. Ze heet Precious (Schat), ik denk dat ze 40 kg weegt. Voor wie is het mutsje?, vraag ik haar. Voor mijn dochter, zegt ze. Is ze hier bij je?, vraag ik. Nee ze is bij mijn moeder. Het dochtertje is 2 en half jaar oud. Zou ze HIV positief zijn of HIV negatief? . Dat vraag ik natuurlijk niet, ik ken haar net. Trots laat ze me de kaasschaaf-set zien die ze voor haar moeder heeft gekocht. In de Witte Olifant natuurlijk voor 3 rand.
Ze vindt de verzorging en het verblijf in de Respite Unit goed maar haar ogen kijken zo leeg, ze is zo breekbaar. Nauwelijks 25 jaar schat ik haar, wat is haar toekomst?
Later kom ik Emmanuel tegen zittend in een rolstoel. Een forse man, sportief uiterlijk maar verzwakt door AIDS dat de kracht van zijn spieren aantast. Grote hoed, sterke schouders, witte sportsokken tot de knieën, je gelooft het bijna niet dat hij zo ziek is. Maar hij kan weinig meer. Het tast hem aan, hij levert in en wordt zwakker.
Hij is nu een half jaar in de Respite Unit. Hij is daar tevreden en op zijn manier gelukkig. Het einde wordt zo vertraagd. In de Respite Unit gelooft men in hem en laten ze deze grote beer niet de zieke man zijn maar de beer van de Respite Unit. Hij leeft zo een waardig leven maar wat is zijn toekomst?
Aad
Gemengde gevoelens.........
Dinsdag zijn we begonnen met het bouwen van een afdak boven de Memory Wall. Op deze muur zijn meer dan duizend tegeltjes geplakt met daarop de namen van de mensen die in de Respite Unit zijn overleden. De Respite Unit is gestart als het hospice van Hillcrest Aids Centre, gelukkig is het ook een plek geworden waar zieke mensen herstellen, hoewel er nog steeds mensen liggen in de laatste fase van hun leven. De gedenkmuur staat achter in de tuin van deze Respite Unit. Tegenover de muur staat een bankje, waar mensen even de rust en de stilte kunnen nemen om hun geliefden te gedenken.
Na een Afrikaanse start -die kijken niet op een kwartiertje- konden we een begin maken met de draagconstructie. Vandaag zijn de draagbalken bevestigd waar de dakplaten op komen te liggen.
Gelukkig doen we dit werk niet alleen. John, de immer positieve onderhoudsman, de stille Ndu, de wat meer open Sia en de altijd behulpzame assistente Celina :-) klaren wij deze klus.
Het afdak is nodig om te voorkomen dat de muur en de daarop aangebrachte namen beschermd zijn tegen de invloed van weer en wind.
Het was vandaag prachtig weer. Terwijl wij werken aan 'ons' afdakje, zien we dat ook de patiënten van de Respite Unit in de tuin genieten van een mooie dag. Dat roept bij mij gemengde gevoelens op.
Ik sprak dinsdag één van de medewerkers van de Respite Unit. Hij sprak de hoop uit dat dat de Memory Wall nooit vol komt. Dat er een dag komt dat de AIDS epidemie tot stilstand is gebracht.
Na een Afrikaanse start -die kijken niet op een kwartiertje- konden we een begin maken met de draagconstructie. Vandaag zijn de draagbalken bevestigd waar de dakplaten op komen te liggen.
 |
| Sia, Eeuwout, Celina en Jaco |
Gelukkig doen we dit werk niet alleen. John, de immer positieve onderhoudsman, de stille Ndu, de wat meer open Sia en de altijd behulpzame assistente Celina :-) klaren wij deze klus.
Het afdak is nodig om te voorkomen dat de muur en de daarop aangebrachte namen beschermd zijn tegen de invloed van weer en wind.
Het was vandaag prachtig weer. Terwijl wij werken aan 'ons' afdakje, zien we dat ook de patiënten van de Respite Unit in de tuin genieten van een mooie dag. Dat roept bij mij gemengde gevoelens op.
Ik sprak dinsdag één van de medewerkers van de Respite Unit. Hij sprak de hoop uit dat dat de Memory Wall nooit vol komt. Dat er een dag komt dat de AIDS epidemie tot stilstand is gebracht.
Van links naar rechts en van rechts naar links
Vandaag zijn we verder gegaan met het schoonmaken en ordenen van het tweede gedeelte van de Witte Olifant, de 'kringloopwinkel' van Hillcrest Aids Center. In het zaaltje naast ons volgt een groep van zo'n 25 vrouwen een cursus.
Om een beetje ruimte te maken zetten we eerst wat spullen buiten de winkel neer. Zodra we dit doen, stormt de hele klas naar buiten om spullen aan te schaffen waar wij onze neus voor zouden ophalen. Werkelijk de gekste dingen gaan over de toonbank: BH's, bikini's, lappen stof, knuffeldieren, oude schoenen, kinderspeelgoed etc. etc.
Gedurende de opruimdag hebben soms het gevoel dat er wat ruimte ontstaat, maar dan komt er weer een lading nieuwe tweedehands spullen om te verkopen. Kortom, alles gaat van links naar rechts en weer terug.
Voor minder dan een euro koop je hier een zak vol spullen die je eigenlijk hard nodig hebt. Zo voorziet deze 'Winkel van Sinkel' in veel behoeften voor mensen die weinig te besteden hebben, en blij zijn met spullen die wij al lang hadden weggegooid.
Soms vraag ik me af wie er dan werkelijk arm is.
Monique
Om een beetje ruimte te maken zetten we eerst wat spullen buiten de winkel neer. Zodra we dit doen, stormt de hele klas naar buiten om spullen aan te schaffen waar wij onze neus voor zouden ophalen. Werkelijk de gekste dingen gaan over de toonbank: BH's, bikini's, lappen stof, knuffeldieren, oude schoenen, kinderspeelgoed etc. etc.
 |
| Lies, Jaco en Els |
Gedurende de opruimdag hebben soms het gevoel dat er wat ruimte ontstaat, maar dan komt er weer een lading nieuwe tweedehands spullen om te verkopen. Kortom, alles gaat van links naar rechts en weer terug.
Voor minder dan een euro koop je hier een zak vol spullen die je eigenlijk hard nodig hebt. Zo voorziet deze 'Winkel van Sinkel' in veel behoeften voor mensen die weinig te besteden hebben, en blij zijn met spullen die wij al lang hadden weggegooid.
Soms vraag ik me af wie er dan werkelijk arm is.
Monique
woensdag 9 augustus 2017
Grannies aan het werk
Vandaag waren we op bezoek bij een groep grannies. Wat een powervrouwen! We waren allen enorm onder de indruk van hun verhalen. Het gaat niet alleen om wat ze hebben meegemaakt, maar vooral om wat ze nu op deze leeftijd nog voor elkaar krijgen.
Zoals al eerder vermeld op dit blog is de ondernemersgeest ver te zoeken bij de mensen in de vallei. De mensen hier willen enkel in loondienst en niet als ondernemer beginnen. In loondienst krijg je de eerste maand meteen loon terwijl bij een onderneming je de eerste periodes vaak nog geen winst maakt en zelfs moet investeren, daar voelen ze niets voor.
De grannies daarentegen wel! Zij pakken het heft in eigen hand en werken hard. Met behulp van het Hillcrest Aids Centre krijgen ze veel voor elkaar. Ze stimuleren elkander om hard te werken om hun doelen te bereiken. Ondertussen heeft de groep waar wij waren een eigen bakkerij opgestart, de eerste van de vallei! Ze proberen zo hard de jongeren mee te krijgen in deze projecten, maar die willen niet. Zij willen vaak meteen geld zien in plaats van investeren. Dit is lastig aangezien er weinig werk is in loondienst. Werkloosheid is een groot probleem en de jongeren hebben geen geld voor verdere scholing na regulier onderwijs. Vandaag was er ook een meisje die naar de universiteit kon met haar leerniveau, maar de kosten waren te hoog.
Ja, het is ook moeilijk voor de jongeren hier, maar hopeloos niet. Er zijn veel mogelijkheden en kansen, maar nu zijn enkel de oude vrouwen van de gemeenschap hiervan gebruik aan het maken. Ik hoop van harte dat deze sterke vrouwen het voorbeeld kunnen zijn voor de jongeren. Ze mogen dan wel oud zijn, maar hun enthousiasme is groot.
Celina
 |
| Eeuwout, Grannies, Celina, Grannies, Els en Grannie |
De grannies daarentegen wel! Zij pakken het heft in eigen hand en werken hard. Met behulp van het Hillcrest Aids Centre krijgen ze veel voor elkaar. Ze stimuleren elkander om hard te werken om hun doelen te bereiken. Ondertussen heeft de groep waar wij waren een eigen bakkerij opgestart, de eerste van de vallei! Ze proberen zo hard de jongeren mee te krijgen in deze projecten, maar die willen niet. Zij willen vaak meteen geld zien in plaats van investeren. Dit is lastig aangezien er weinig werk is in loondienst. Werkloosheid is een groot probleem en de jongeren hebben geen geld voor verdere scholing na regulier onderwijs. Vandaag was er ook een meisje die naar de universiteit kon met haar leerniveau, maar de kosten waren te hoog.
Ja, het is ook moeilijk voor de jongeren hier, maar hopeloos niet. Er zijn veel mogelijkheden en kansen, maar nu zijn enkel de oude vrouwen van de gemeenschap hiervan gebruik aan het maken. Ik hoop van harte dat deze sterke vrouwen het voorbeeld kunnen zijn voor de jongeren. Ze mogen dan wel oud zijn, maar hun enthousiasme is groot.
Celina
Nationale vrouwendag
Na het heerlijke ontbijt gingen Els, Rina en ik het spirituele pad lopen.
We kwamen langs bananenbomen en dadelpalmen. Een bruggetje over en wij zijn afgeslagen. Ons pad werd steeds moeilijker begaanbaar. We klommen over boomstammetjes en kropen onder overhangende takken door. Is dit het spirituele pad dat Eeuwout eerder deze week had gelopen? We besloten om te keren en terug te gaan.
Dan ontdekt Rina dat ze haar zonnebril is verloren. Zij en ik lopen het moeilijk begaanbare pad helemaal terug tot het punt waar we omgekeerd waren. Nog steeds geen zonnebril. Dan toch maar weer naar Els. We moesten over een boomstam en wat vlierbessentakken heen stappen en met een stok deed ik deze takken wat opzij en wat lag daar? Rina haar dure zonnebril! Wat was zij blij! Door dit voorval waren we net op tijd voor het vertrek naar de grannies.
Bij het bezoek aan de grannies werden we uitbundig ontvangen met zang, muziek en dans. Hun kleding is bijzonder kleurrijk. We hoorden schrijnende en indrukwekkende verhalen. Wat een spirit hebben deze (over)grootmoeders. Ze leven in enorme armoede en hebben de zorg over hun klein- en achterkleinkinderen. Langzaam kruipen ze uit het diepe dal met behulp van mensen van Hillcrest Aids Centre. Ze zetten samen projecten op via het granniesprogramma. Dit geeft afleiding, ze hebben wat te doen en het geeft hen wat inkomsten. Ze bakken brood en hebben een moestuin. Dit alles voor eigen gebruik en ze verkopen wat ze over hebben. Ook maken ze prachtige sieraden voor zichzelf en verkoop. Hun volgende project is het opstarten van een crèche.
Met een heerlijke uitgebreide maaltijd werd het bezoek afgesloten.
Lies
 |
| Els en Rina |
Bij het bezoek aan de grannies werden we uitbundig ontvangen met zang, muziek en dans. Hun kleding is bijzonder kleurrijk. We hoorden schrijnende en indrukwekkende verhalen. Wat een spirit hebben deze (over)grootmoeders. Ze leven in enorme armoede en hebben de zorg over hun klein- en achterkleinkinderen. Langzaam kruipen ze uit het diepe dal met behulp van mensen van Hillcrest Aids Centre. Ze zetten samen projecten op via het granniesprogramma. Dit geeft afleiding, ze hebben wat te doen en het geeft hen wat inkomsten. Ze bakken brood en hebben een moestuin. Dit alles voor eigen gebruik en ze verkopen wat ze over hebben. Ook maken ze prachtige sieraden voor zichzelf en verkoop. Hun volgende project is het opstarten van een crèche.
Met een heerlijke uitgebreide maaltijd werd het bezoek afgesloten.
Lies
Compassie
Terwijl de anderen van de groep bezig waren met schoonmaak- en bouwactiviteiten, had ik korte gesprekken met mensen op het HACT over compassie. Wat drijft hen? Wat motiveert en inspireert? Op het kantoor werkte ik de gesprekken uit. Hieronder enkele korte fragmenten:
Julie Holby, voormalige directeur van Hillcrest Aids Centre, nu betrokken als vrijwilligster bij de Respite Unit:
'Ik denk dat God vaak met humor naar ons kijkt en dat Hij ons soms aan de rand van de afgrond duwt om ons vervolgens weer bij de lurven te pakken en ons op weg te zetten. Wat is compassie? Dat is best moeilijk om goed te omschrijven. Je kunt het grijpen en er dan weer naast zitten. Het is grijpbaar en niet grijpbaar. Compassie is voor mij een diep gevoel in jezelf, in je ziel, voor levende wezens, mensen, dieren, eigenlijk de hele aarde.’
Busi, verantwoordelijk voor de inkoop van producten van lokale mensen
'Compassie is uniek, het is dat wat je elders niet kunt krijgen. Het is subtiel, moeilijk te omschrijven. Het geeft je een kans om jezelf te bewijzen. Het heeft te maken met empowerment.'
John Lund, bij HACT betrokken vanaf het begin
'Compassie is voor mij: Gods handen en voeten zijn, en zijn mond. Voor mij betekent dat als Jezus worden, in zijn voetstappen gaan. En dan niet met woorden, maar met daden.'
Pieta, bewaker bij de poort van het centrum
'Ik was doodziek toen ik hier binnen kwam. Nu loop ik hier rond en heb ik een baan. En mensen om me heen die als familie voor me zijn.'
Telkens vertelden deze prachtige mensen mij een deel van hun leven. Toen ik de vraag stelde wanneer zij zelf compassie hebben ervaren in hun leven, emotioneerde dat sommigen. Julie vertelde in tranen hoe de gemeenschap van Hillcrest om haar heen stond toen nog maar enkele maanden geleden haar man plotseling overleed. John vertelde over moeilijke dingen in zijn jeugd en hoe zijn vrouw hem zijn hele leven al nabij is. Het raakt me, deze mensen en deze verhalen. En ik zie God glimlachen en de Geest spelen op deze bijzondere plaats.
Eeuwout
Julie Holby, voormalige directeur van Hillcrest Aids Centre, nu betrokken als vrijwilligster bij de Respite Unit:
'Ik denk dat God vaak met humor naar ons kijkt en dat Hij ons soms aan de rand van de afgrond duwt om ons vervolgens weer bij de lurven te pakken en ons op weg te zetten. Wat is compassie? Dat is best moeilijk om goed te omschrijven. Je kunt het grijpen en er dan weer naast zitten. Het is grijpbaar en niet grijpbaar. Compassie is voor mij een diep gevoel in jezelf, in je ziel, voor levende wezens, mensen, dieren, eigenlijk de hele aarde.’
Busi, verantwoordelijk voor de inkoop van producten van lokale mensen
'Compassie is uniek, het is dat wat je elders niet kunt krijgen. Het is subtiel, moeilijk te omschrijven. Het geeft je een kans om jezelf te bewijzen. Het heeft te maken met empowerment.'
John Lund, bij HACT betrokken vanaf het begin
'Compassie is voor mij: Gods handen en voeten zijn, en zijn mond. Voor mij betekent dat als Jezus worden, in zijn voetstappen gaan. En dan niet met woorden, maar met daden.'
Pieta, bewaker bij de poort van het centrum
'Ik was doodziek toen ik hier binnen kwam. Nu loop ik hier rond en heb ik een baan. En mensen om me heen die als familie voor me zijn.'
Telkens vertelden deze prachtige mensen mij een deel van hun leven. Toen ik de vraag stelde wanneer zij zelf compassie hebben ervaren in hun leven, emotioneerde dat sommigen. Julie vertelde in tranen hoe de gemeenschap van Hillcrest om haar heen stond toen nog maar enkele maanden geleden haar man plotseling overleed. John vertelde over moeilijke dingen in zijn jeugd en hoe zijn vrouw hem zijn hele leven al nabij is. Het raakt me, deze mensen en deze verhalen. En ik zie God glimlachen en de Geest spelen op deze bijzondere plaats.
Eeuwout
Hillcrest Aids Centre is en blijft bijzonder
Hillcrest Aids Centre is en blijft bijzonder is de titel van dit stukje en het is gewoon zo.
Onze ervaringen met de reizen hier naartoe zijn vrijwel identiek. Bezoekers en meewerkende gasten zoals wij worden geraakt door de inzet, de passie en onvoorwaardelijke liefde die afstraalt van het werk en de mensen hier die samen Hillcrest Aids Centre vormen.
Mensen in hun kracht zetten, daar gaat het om. Geloven in mensen, maar tegelijkertijd die mensen wel volwassen behandelen en afhankelijkheid proberen te vermijden.
De uitreiking van de diploma's aan ruim twintig oma's uit het granny programma voor een cursus opvoeden was een feest van waardigheid en trots. Veel van deze mensen hebben niet eens de lagere school kunnen volgen of slecht Bantoe onderwijs in de tijd van de Apartheid. Nu krijg je een papier met je naam erop met de erkenning wat je kunt, de erkenning dus ook dat je wat kunt.
De blijdschap en dankbaarheid hierover straalde eraf.
Dat is Hillcrest Aids Centre, daarom zijn we hier, daarom mogen we Hillcrest in ons hart dragen.
We zien uit naar de komende dagen. We hebben een fijne groep, waarin ook iedereen meetelt en omgezien wordt naar elkaar.
Aad
Onze ervaringen met de reizen hier naartoe zijn vrijwel identiek. Bezoekers en meewerkende gasten zoals wij worden geraakt door de inzet, de passie en onvoorwaardelijke liefde die afstraalt van het werk en de mensen hier die samen Hillcrest Aids Centre vormen.
Mensen in hun kracht zetten, daar gaat het om. Geloven in mensen, maar tegelijkertijd die mensen wel volwassen behandelen en afhankelijkheid proberen te vermijden.
De uitreiking van de diploma's aan ruim twintig oma's uit het granny programma voor een cursus opvoeden was een feest van waardigheid en trots. Veel van deze mensen hebben niet eens de lagere school kunnen volgen of slecht Bantoe onderwijs in de tijd van de Apartheid. Nu krijg je een papier met je naam erop met de erkenning wat je kunt, de erkenning dus ook dat je wat kunt.
De blijdschap en dankbaarheid hierover straalde eraf.
Dat is Hillcrest Aids Centre, daarom zijn we hier, daarom mogen we Hillcrest in ons hart dragen.
We zien uit naar de komende dagen. We hebben een fijne groep, waarin ook iedereen meetelt en omgezien wordt naar elkaar.
Aad
dinsdag 8 augustus 2017
Voorjaarsschoonmaak in de winter
1e werkdag in the White Elephant.
Om precies 8.45u komt het busje om ons naar HACT te brengen, waar we de meegebrachte spullen eerst afleveren.
We staan te trappelen om te beginnen in de 2e handswinkel, maar we zijn te ongeduldig. Pas om 9.30u krijgen we van de beheerder, Helger, te horen wat we kunnen doen: de lakens en kleden naar buiten. Monique en Els ontfermen zich daarover en Celina komt nog even helpen, maar verdwijnt al snel naar de muur, terwijl Rina en Lies zich inspannen om alles uit te kloppen en te sorteren.
Om precies 8.45u komt het busje om ons naar HACT te brengen, waar we de meegebrachte spullen eerst afleveren.
We staan te trappelen om te beginnen in de 2e handswinkel, maar we zijn te ongeduldig. Pas om 9.30u krijgen we van de beheerder, Helger, te horen wat we kunnen doen: de lakens en kleden naar buiten. Monique en Els ontfermen zich daarover en Celina komt nog even helpen, maar verdwijnt al snel naar de muur, terwijl Rina en Lies zich inspannen om alles uit te kloppen en te sorteren.
 |
| Lies en Rina |
maandag 7 augustus 2017
With hope and love
Twee ontmoetingen
Directeur Candace Davidson kwam vol energie en levenslust het zaaltje binnen waar wij zaten. Zij is nog maar pas de nieuwe directeur, en weet met bezieling over het Hillcrestcentrum te spreken. Er zijn twee woorden die het werk op Hillcrest karakteriseren, vertelde zij na een verhaal over de geschiedenis van Hillcrest. Liefde en hoop. 'Liefde en hoop vormen de handen van Jezus Christus'. Het raakte me. Want ik zag door de verhalen die zij vertelde en door de projecten die zij beschreef liefde en hoop belichaamd worden in een samenleving waarin de tegenstellingen en de problemen gigantisch zijn. De grootste tegenstelling, vertelde zij later aan de maaltijd die wij met de stafleden hadden, is die tussen de have's en de have-not's, mensen die iets hebben en mensen die niets hebben. Hillcrest richt zich op de armsten en meest kanslozen, mensen zonder economische vooruitzichten. En onder deze kanslozen hebben vrouwen en kinderen het weer het moeilijkst. Maar Hillcrest leert ze basisvaardigheden aan en er is scholing. Zodat deze krachtige vrouwen beetje bij beetje zelf veranderen en nog meer in hun kracht komen én hun gemeenschappen veranderen.
John Lund is een markante man. Voormalig bankdirecteur, finance manager bij Hillcrest en nu al jaren lang vrijwilliger die zich inzet voor de mensen op Hillcrest. Hij vertelde ons over de geschiedenis van het Hillcrest Aidscentre en zijn eigen al lange betrokkenheid erbij. Met enkele uitgelichte persoonlijke verhalen maakte hij duidelijk wat Hillcrest is en doet. Zoals over dat eenjarige jongetje dat op sterven na dood in het centrum gebracht werd. Zijn moeder was aan aids gestorven en hij werd door de werkgeefster van de moeder gebracht naar het centrum gebracht. De toenmalige directeur, Julie Hornby, die we overigens daar ook tegen het lijf liepen, bracht het kind naar de respite unit om daar te sterven, met armen om zich heen. Want dat is het beleid van Hillcrest: niemand mag sterven zonder aandacht, liefdevolle zorg en koesterende armen. Het kind kwam er bovenop. Een wonder, zei John, en het grootste wonder is dat het kind weer kan leven door 'unconditional love'. Hij wees daarbij op zijn armen. 'Ik krijg daar nog kippenvel van', zei hij. Ik vind dat aangrijpend en indrukwekkend. Niet alleen zijn verhaal, maar ook de manier waarop hij dat vertelde. Na al die jaren van betrokkenheid bij dit centrum nog steeds met vuur, bewogenheid en passie. Compassie. Het gaat niet om liefdadigheid, voegde hij er aan toe, maar dat mensen sterker gemaakt worden, in hun kracht komen. Het gaat 'uplifting' en 'empowerment'. Ik kreeg er kippenvel van.
Eeuwout
Directeur Candace Davidson kwam vol energie en levenslust het zaaltje binnen waar wij zaten. Zij is nog maar pas de nieuwe directeur, en weet met bezieling over het Hillcrestcentrum te spreken. Er zijn twee woorden die het werk op Hillcrest karakteriseren, vertelde zij na een verhaal over de geschiedenis van Hillcrest. Liefde en hoop. 'Liefde en hoop vormen de handen van Jezus Christus'. Het raakte me. Want ik zag door de verhalen die zij vertelde en door de projecten die zij beschreef liefde en hoop belichaamd worden in een samenleving waarin de tegenstellingen en de problemen gigantisch zijn. De grootste tegenstelling, vertelde zij later aan de maaltijd die wij met de stafleden hadden, is die tussen de have's en de have-not's, mensen die iets hebben en mensen die niets hebben. Hillcrest richt zich op de armsten en meest kanslozen, mensen zonder economische vooruitzichten. En onder deze kanslozen hebben vrouwen en kinderen het weer het moeilijkst. Maar Hillcrest leert ze basisvaardigheden aan en er is scholing. Zodat deze krachtige vrouwen beetje bij beetje zelf veranderen en nog meer in hun kracht komen én hun gemeenschappen veranderen.
John Lund is een markante man. Voormalig bankdirecteur, finance manager bij Hillcrest en nu al jaren lang vrijwilliger die zich inzet voor de mensen op Hillcrest. Hij vertelde ons over de geschiedenis van het Hillcrest Aidscentre en zijn eigen al lange betrokkenheid erbij. Met enkele uitgelichte persoonlijke verhalen maakte hij duidelijk wat Hillcrest is en doet. Zoals over dat eenjarige jongetje dat op sterven na dood in het centrum gebracht werd. Zijn moeder was aan aids gestorven en hij werd door de werkgeefster van de moeder gebracht naar het centrum gebracht. De toenmalige directeur, Julie Hornby, die we overigens daar ook tegen het lijf liepen, bracht het kind naar de respite unit om daar te sterven, met armen om zich heen. Want dat is het beleid van Hillcrest: niemand mag sterven zonder aandacht, liefdevolle zorg en koesterende armen. Het kind kwam er bovenop. Een wonder, zei John, en het grootste wonder is dat het kind weer kan leven door 'unconditional love'. Hij wees daarbij op zijn armen. 'Ik krijg daar nog kippenvel van', zei hij. Ik vind dat aangrijpend en indrukwekkend. Niet alleen zijn verhaal, maar ook de manier waarop hij dat vertelde. Na al die jaren van betrokkenheid bij dit centrum nog steeds met vuur, bewogenheid en passie. Compassie. Het gaat niet om liefdadigheid, voegde hij er aan toe, maar dat mensen sterker gemaakt worden, in hun kracht komen. Het gaat 'uplifting' en 'empowerment'. Ik kreeg er kippenvel van.
Eeuwout
Naailes voor 'kanslozen'?
Vandaag brachten we een bezoek aan één van de bijzondere projecten van Hillcrest Aids Centre. In een arme en op het oog kansloze wijk, komen vrouwen bij elkaar die misschien voor het eerst in hun leven als kansrijk werden gezien.
We werden ontvangen met vrolijk gezang van een stuk of twintig dames van een zogenaamde 'dressmaking class'. Hier leren vrouwen in een opleiding van 6 maanden het vak van naaister, waardoor ze voor zichzelf en hun (klein-)kinderen kleding kunnen maken. Daarnaast maken ze kleding om te verkopen, waardoor ze voor zichzelf en hun gezin een inkomen hebben.
Verschillende dames vertelden ons wat het voor hen betekent om zelf kleding te kunnen maken en verkopen. Ze hebben een vak geleerd, ze doen iets van betekenis, onderhouden hun gezin en maken deel uit van een sociale omgeving. Sommigen zijn een bedrijf gestart en maken nu de uniformen voor de plaatselijke scholen.
Vanuit een situatie van armoede, isolement en neerslachtigheid zijn deze vrouwen terechtgekomen in een wereld van enthousiasme, zelfredzaamheid en vooral waardigheid. Ze helpen elkaar, er is geen competitie of concurrentie, maar samenwerking. Dit doet recht aan het Afrikaanse beginsel van 'Ubuntu': Het kan alleen goed met mij gaan als het ook goed met jou gaat!
In de wijde omgeving zijn inmiddels drie opleidingsinstituten voor de instructeurs van de 'dressmaking classes'. Hier worden vrouwen opgeleid in de vaardigheden van het lesgeven. Zo breidt dit fenomeen zich als een olievlek uit door de vallei van de 1000 heuvels.
Jaco
We werden ontvangen met vrolijk gezang van een stuk of twintig dames van een zogenaamde 'dressmaking class'. Hier leren vrouwen in een opleiding van 6 maanden het vak van naaister, waardoor ze voor zichzelf en hun (klein-)kinderen kleding kunnen maken. Daarnaast maken ze kleding om te verkopen, waardoor ze voor zichzelf en hun gezin een inkomen hebben.
Verschillende dames vertelden ons wat het voor hen betekent om zelf kleding te kunnen maken en verkopen. Ze hebben een vak geleerd, ze doen iets van betekenis, onderhouden hun gezin en maken deel uit van een sociale omgeving. Sommigen zijn een bedrijf gestart en maken nu de uniformen voor de plaatselijke scholen.
Vanuit een situatie van armoede, isolement en neerslachtigheid zijn deze vrouwen terechtgekomen in een wereld van enthousiasme, zelfredzaamheid en vooral waardigheid. Ze helpen elkaar, er is geen competitie of concurrentie, maar samenwerking. Dit doet recht aan het Afrikaanse beginsel van 'Ubuntu': Het kan alleen goed met mij gaan als het ook goed met jou gaat!
In de wijde omgeving zijn inmiddels drie opleidingsinstituten voor de instructeurs van de 'dressmaking classes'. Hier worden vrouwen opgeleid in de vaardigheden van het lesgeven. Zo breidt dit fenomeen zich als een olievlek uit door de vallei van de 1000 heuvels.
Jaco
Eerste indruk Hillcrest
Na een goede nachtrust, ontbijten we om 8 uur. Ontbijt is super! Daarna vertrekken we met het busje waar onze chauffeur Linda ons naar het Hillcrest Aids Centre brengt. Daar wacht ons een hartelijk ontvangst door directeur Candace, die ons het één en ander uitlegt over het centrum. Daarna een introductie door John en rondleiding over het centrum. Zeer indrukwekkend.
Voor de lunch weet Aad een prima locatie. We genieten van een heerlijke bobotiepannenkoek samen met het team van Hillcrest. We hebben een prachtig uitzicht over de vallei van duizend heuvels. Wat is dit genieten.
Zoveel indrukken hadden we bij het bezoek aan de naaiklas van de grannies. We werden verwelkomd door zingende en dansende grannies. Wat een vreugde straalden ze uit. Er werd ons uitgelegd hoe het ontstaan is en dat ze er heel veel leren over hoe de naaimachine werkt en schitterende dingen maken. Zo verdien de grannies er ook nog wat geld mee. Het is een prachtig project. We zaten allemaal aandachtig te luisteren, wat ze allemaal te vertellen hadden. We mochten ook vragen stellen. Na afloop kregen we nog een hartelijk afscheid weer met dans, zang en werden we allemaal een beetje geknuffeld. Ze hadden het wel op mij voorzien en zagen dat ik ook wel een grannie was en ben.
Toen reden we door een prachtige omgeving naar de vallei. Zagen veel schoolkinderen in uniformen lopen. Veel kleine wat armoedige huisjes en ook wel wat rijkere woningen. Op het eind werd de weg onverhard en hobbelden we verder tot het einde, waar we een prachtig uitzicht hadden. Er werd veel gefotografeerd en gefilmd. Na zo'n fantastische dag zijn we dat weer terug bij onze kamers in Vuleka. Wat een enorme indruk heeft dit op mij gemaakt.
Om 18 uur gaan we aan tafel voor het diner, het wordt dan al donker.
Rina
Voor de lunch weet Aad een prima locatie. We genieten van een heerlijke bobotiepannenkoek samen met het team van Hillcrest. We hebben een prachtig uitzicht over de vallei van duizend heuvels. Wat is dit genieten.
Zoveel indrukken hadden we bij het bezoek aan de naaiklas van de grannies. We werden verwelkomd door zingende en dansende grannies. Wat een vreugde straalden ze uit. Er werd ons uitgelegd hoe het ontstaan is en dat ze er heel veel leren over hoe de naaimachine werkt en schitterende dingen maken. Zo verdien de grannies er ook nog wat geld mee. Het is een prachtig project. We zaten allemaal aandachtig te luisteren, wat ze allemaal te vertellen hadden. We mochten ook vragen stellen. Na afloop kregen we nog een hartelijk afscheid weer met dans, zang en werden we allemaal een beetje geknuffeld. Ze hadden het wel op mij voorzien en zagen dat ik ook wel een grannie was en ben.
Om 18 uur gaan we aan tafel voor het diner, het wordt dan al donker.
Rina
Vallei van 1000 heuvels
Het klinkt zo mooi, als een sprookje. Het ziet er ook mooi uit, sterker nog, het uitzicht is prachtig. De vallei van 1000 heuvels is helaas niet altijd mooi, het is een plek van problemen en armoede.
Een mooie dag na lang reizen
Goede morgen beste lezers,
Het is nu vroeg in de morgen tegen half zeven en door het raam van mijn kamer zie ik de Afrikaanse zon (die hier van rechts naar links draait) opgaan. Ik denk aan het prachtige lied 'de zon gaat op' dat we vandaag zeker maar eens moeten zingen want het geeft goede moed, hoop en troost.
Ik heb heerlijk geslapen na een lange reis. Het was een rustige nacht en ik heb het idee dat dit voor velen geldt. Ik hoor de vogels zingen, andere vogels dan in Nederland, zo mooi ook.
Vandaag gaan we voor het eerst naar Hillcrest Aids Centre. Een jaar lang hebben we ervan gehoord, er over gesproken en voor gewerkt. Ik ben zo benieuwd hoe we het gaan beleven, echt daar binnenkomen, daar binnenlopen, de mensen ontmoeten en er rondlopen.
Geweldig leuk en toen we er gisteren na de avondmaaltijd over spraken met elkaar was de grote zin er in te voelen. We gaan jullie van onze ervaringen op de hoogte houden.
Een mooie dag vandaag met alle goeds, sterkte en zegen op jullie pad. Veel dank voor met ons meedenken en Hillcrest Aids Centre zo mee ervaren.
Warme groeten van Aad, die van deze mooie missie reisleider mag zijn. Ik ben daar dankbaar voor.
Het is nu vroeg in de morgen tegen half zeven en door het raam van mijn kamer zie ik de Afrikaanse zon (die hier van rechts naar links draait) opgaan. Ik denk aan het prachtige lied 'de zon gaat op' dat we vandaag zeker maar eens moeten zingen want het geeft goede moed, hoop en troost.
Ik heb heerlijk geslapen na een lange reis. Het was een rustige nacht en ik heb het idee dat dit voor velen geldt. Ik hoor de vogels zingen, andere vogels dan in Nederland, zo mooi ook.
Vandaag gaan we voor het eerst naar Hillcrest Aids Centre. Een jaar lang hebben we ervan gehoord, er over gesproken en voor gewerkt. Ik ben zo benieuwd hoe we het gaan beleven, echt daar binnenkomen, daar binnenlopen, de mensen ontmoeten en er rondlopen.
Geweldig leuk en toen we er gisteren na de avondmaaltijd over spraken met elkaar was de grote zin er in te voelen. We gaan jullie van onze ervaringen op de hoogte houden.
Een mooie dag vandaag met alle goeds, sterkte en zegen op jullie pad. Veel dank voor met ons meedenken en Hillcrest Aids Centre zo mee ervaren.
Warme groeten van Aad, die van deze mooie missie reisleider mag zijn. Ik ben daar dankbaar voor.
zondag 6 augustus 2017
Met het vliegtuig
Ik schrijf dit op mijn kamer in het mooie oecumenisch-diaconale conferentiecentrum Vuleka, op Botha's Hill, vlakbij Hillcrest. We hebben net een lekkere eenvoudige lunch genoten in het restaurant The Pot and Kettle, op loopafstand van Vuleka, met een fantastisch uitzicht op de vallei van 1000 heuvels. We hebben er een reis van 29 uur opzitten.
Het diaconaal project
In maart 2016 vroeg Aad van der Meer
ons of onze gemeente in het kader van “DEEL JE LEVEN” een jaar
lang Hillcrest Aids Centre Trust in Zuid Afrika als diaconaal project
wilde omarmen.
Wij betrokken ds. Eeuwout van der
Linden bij deze vraag. Hij was direct enthousiast.
Vervolgens kregen we groen licht van de
kerkenraad en konden we mooie plannen maken.
zaterdag 5 augustus 2017
Hoe alles begon ........
In 2010 maakten wij in het kader van de
wereldwinkel een reis naar Zuid Afrika, waarbij Aad en Teuni van der
Meer de reisleiders waren. We bezochten daar vele producenten en daar
hoorde ook Hillcrest Aids Centre bij. Onze belangstelling ging in
eerste instantie uit naar de sieraden en alle andere artikelen van
kraaltjes. Maar al snel werd ons duidelijk dat Hillcrest Aids Centre
veel meer was dan alleen de kraaltjes.
Diep onder de indruk waren wij van het
werk in de Respite Unit (hospice), de toewijding en liefde waarmee
gezorgd werd voor de (dood)zieke mensen die getroffen waren door de
ziekte AIDS.
We hoorden van de voorlichting op
scholen en we bezochten de grannies. Diep geraakt werden we door hun
kracht, saamhorigheid, doorzettingsvermogen en hun rotsvaste
vertrouwen in God. Zij vertelden ons over hun leven, het opvoeden van
kleinkinderen omdat de generatie tussen hen was weggevallen door de
verwoestende ziekte AIDS.
De gehele reis was prachtig, maar het
bezoek aan Hillcrest was het onbetwiste hoogtepunt van de reis.
Na de reis werd het leven thuis weer
opgepakt en werd de periode in Zuid Afrika een prachtige herinnering,
ondersteund door de vele foto's.
In 2013 maakten we weer een prachtige
wereldwinkelreis naar Zuid Afrika. Weer met Aad en Teuni, maar nu in
een totaal ander deel van dat grote land. Toen wisten we inmiddels al
dat Aad en Teuni, samen met (schoon)zus Marrie veel werk verrichtten
voor Hillcrest Aids Centre. Tijdens die reis werd er heel wat
bijgepraat en vonden wij dat we ook wel een steentje konden bij
dragen.
Vanaf dat moment stonden we op markten
om de mooie producten van Hillcrest Aids Centre te verkopen en werden
vaak uitgenodigd om lezingen te geven.
Enkele jaren geleden waren twee
stafleden van Hillcrest Aids Centre, Olivia en Sbu, te gast in één
van onze @home diensten.
En zo kreeg Hillcrest Aids Centre een
plekje binnen onze gemeente.
In april 2016 kwam de vraag of onze
gemeente Hillcrest Aids Centre wilde omarmen als diaconaal project.
Een vraag waarop onze gemeente van
harte “ja” zei.
Corrie Wouters en Annemarie Stern
woensdag 2 augustus 2017
Verbonden in geloof - Oost-Souburg-Hillcrest
Vanuit de Protestantse gemeente te Oost-Souburg is een groep van acht personen twee weken te gast bij het Hillcrest Aids Centre, niet ver van Durban.
Met als doel:
Delen van geloof, delen van ervaringen, delen van giften.
Met dank aan Annemarie Stern en Corrie Wouters is er een jaar lang via acties, klussen en giften een bedrag bij elkaar gebracht van €11.000.
Bestemd voor:
* een auto voor het thuiszorgprogramma (aangevuld met een bijdrage van Wilde Ganzen)
* een bed voor het hospice
* herinneringstegels voor de memorial wall.
De ZWO-groep heeft daarnaast een bedrag van €5000 beschilbaar gesteld voor de kinderen in het Granniesprogramma.
De reiservaringen zullen via deze blogspot te volgen zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)